Próbując usłyszeć Boże Słowo... - XXIII Niedziela Zwykła

W serwisie WATRA rozpoczynamy publikację cyklu rozważań "Próbując usłyszeć Boże Słowo..." poświęconych coniedzielnej Ewangelii. Zapraszamy do zgłębiania Słowa Bożego oraz towarzyszącego mu komentarza autorstwa ks. Michała Anderko.

Wielkie tłumy szły z Jezusem. On odwrócił się i rzekł do nich: ”Jeśli kto przychodzi do Mnie, a nie ma w nienawiści swego ojca i matki, żony i dzieci, braci i sióstr, nadto i siebie samego, nie może być moim uczniem.

Kto nie nosi swego krzyża, a idzie za Mną, ten nie może być moim uczniem.

Bo któż z was, chcąc zbudować wieżę, nie usiądzie wpierw, a nie oblicza wydatków, czy ma na wykończenie? Inaczej gdyby założył fundament, a nie zdołałby wykończyć, wszyscy patrząc na to zaczęliby drwić z niego: »Ten człowiek zaczął budować, a nie zdołał wykończyć«.

Albo który król, mając wyruszyć, aby stoczyć bitwę z drugim królem, nie usiądzie wpierw i nie rozważy, czy w dziesięć tysięcy ludzi może stawić czoło temu, który z dwudziestu tysiącami nadciąga przeciw niemu? Jeśli nie, wyprawia poselstwo, gdy tamten jest jeszcze daleko, i prosi o warunki pokoju.

Tak więc nikt z was, kto nie wyrzeka się wszystkiego, co posiada, nie może być moim uczniem”.

(Łk 14,25-33)

Szczególnie trudne są słowa Jezusa zawarte w powyższym fragmencie Ewangelii. Pozornie wydawać się może, że słowa te stoją w opozycji do przykazania miłości bliźniego i siebie samego, a także przykazania nakazującego czcić ojca i matkę. W paralelnym tekście u świętego Mateusza czytamy: „Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest mnie godzien” i wydaje się, że ten właśnie zapis dla nas wyraźniej oddaje Jezusowe przesłanie.

W dalszym fragmencie Jezus porównuje życie do budowy i bitwy.

Często używamy określenia, że budujemy dom swojego życia, chociażby ten rodzinny. Zdajemy sobie sprawę, że życie nasze jest wojowaniem; zmagamy się z wieloma przeciwnościami. Pragnieniem ludzkiego serca jest zbudowanie trwałego domu i zwyciężanie w codziennych doświadczeniach.

Jednak im dłużej człowiek żyje, tym bardziej doświadcza bolesnej prawdy o swoich słabościach i przegranych bitwach. I wcale nie myślę tu o zewnętrznych przeciwnikach, co więcej jak najbardziej świadomie chciałbym przestrzec przed tego typu uproszczeniem, aby drugiego człowieka traktować jako rywala. Myślę o uczciwym spojrzeniu na siebie samego i uznaniu własnych porażek, mimo szczerych chęci i tylu składanych obietnicach poprawy. Jeżeli pokornie zdobywamy się na odwagę przyznania do tego stanu rzeczy, to uświadamiamy sobie, że potrzebujemy pomocy Kogoś większego od nas samych. Jeśli zaś doświadczenie wcześniej wspomniane dotyczy każdego człowieka, to również rodziców, rodzeństwa i najbardziej ukochanej przez nas osoby. Nikt nie jest w stanie sam zbudować trwałego domu. Nikt nie jest wstanie sam pokonać własnych słabości. Tak więc potrzebujemy Boga!!!

Uczeń Jezusa miłość do Mistrza powinien postawić na pierwszym miejscu. Ostatecznie to Bóg jest miłością, a nasze miłowanie, jeżeli ma być prawdziwe, jest uczestnictwem w Tej Bożej Miłości. Bóg będąc Stwórcą wszystkiego jest także jedynym Źródłem Miłości.

Jeżeli trzeba się przeciwstawić nawet najbliższym, by nie zdradzić Jezusowej Ewangelii, to jest to wymaganie stawiane chrześcijaninowi.

Kto się zdobywa na tę odwagę, ten doświadcza, że miłość do najbliższych nabiera właściwej wolności i dojrzałości, a brak tej odwagi skazuje człowieka na potrzebę poszukiwania ciągle nowych wrażeń i doświadczeń.

Różnego rodzaju kryzysy małżeńskie, rodzinne, kapłańskie i zakonne, prowadzące do zdrady własnego powołania ostatecznie tutaj mają swoją przyczynę...

Panie! Daj nam odwagę pokochać Ciebie nade wszystko, abyśmy innych i siebie kochali we właściwy sposób.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...