Zdobywcy Tatr - Wiesław Stanisławski i inni...

25 sierpnia w willi „Oksza” odbyło się spotkanie pod tytułem „Zdobywcy Tatr”. Wojciech Szatkowski z Muzeum Tatrzańskiego kontynuował opowieść o historii taternictwa, którą rozpoczął podczas wieczoru w Dworcu Tatrzańskim. Tym razem dotyczyła ona okresu międzywojennego, a jej bohaterami byli taternicy: Mariusz Zaruski, Stanisław Motyka, Wiesław Stanisławski i Wincenty Birkenmajer. To właśnie ich osiągnięcia spowodowały, że był to jeden z najbardziej wartościowych okresów w rozwoju polskiego taternictwa. Jednak za sukcesami kryły się także górskie tragedie.

- Jednym z głównych bohaterów wieczoru w Okszy był Wiesław Stanisławski – jeden z największych zdobywców tatrzańskich ścian w okresie międzywojnia. Jego taternictwo charakteryzowało się wielkim rozmachem w zdobywaniu nawet najtrudniejszych tatrzańskich ścian, zarówno latem, jak i zimą. Dlatego Stanisławski był dla polskiego taternictwa postacią przełomową. Mam nadzieję, że udało mi się pokazać jego pasję w zdobywaniu gór – wyjaśnia Wojciech Szatkowski.

O swojej pasji Wiesław Stanisławski pisał tak:
...ja już tak dawno chodzę po Tatrach...
i robiłem już rzeczy we wszelkich skalach trudności...
ale nie przestanie być dla mnie ciekawa
jakaś najprostsza nawet ścieżka tatrzańska...

W roku 1928 osiągnął on pierwszy duży sukces: pierwsze wejście zachodnią ścianą Kościelca. Rok 1929 był już rozkwitem jego taternictwa, z pierwszymi wejściami, m. in.: północną ścianą Żabiego Konia; lewym filarem północno-wschodniej ściany Rumanowego Szczytu; lewą połacią zachodniej ściany Łomnicy; północną ścianą Wołowej Turni; zachodnią ścianą Żółtego Szczytu; zachodnią ścianą Małej Śnieżnej Turni.

W roku 1930, Stanisławski dokonał wielu trudnych przejść, m. in.: pierwsze wejście zimowe północno-zachodnią ścianą na Zadni Gierlach; pierwsze wejście zimowe na Wyżnią Lodową Przełęcz przez Dolinkę Śnieżną; północną ścianą Wyżniego Żabiego Szczytu (wejście zimowe; przy powrocie zginął jeden z jego partnerów, Zbigniew Gieysztor); wejście północną ścianą Zwornika Lodowego; nowa droga na północnej ścianie Małego Jaworowego Szczytu; nowe drogi na Gierlach z Doliny Wielickiej; pierwsze wejście od wschodu na Gankową Przełęcz; północno-wschodnią ścianą Mnicha (pierwsze przejście w Tatrach techniką hakową - trawers na pętlach).

W roku 1931, m. in.: pierwsze wejście południowo-zachodnią ścianą Wołowej Turni; nowa droga na północnej ścianie Galerii Gankowej.

W roku 1932, m. in.: nowa droga na północnej ścianie Wysokiej; trzy nowe drogi na północnej ścianie Jaworowego Szczytu; pierwsze wejście środkiem północnej ściany Małego Kieżmarskiego Szczytu - największego urwiska tatrzańskiego.

W roku 1933, m. in.: południowo-zachodnią ścianą Wielkiej Śnieżnej Turni; północną ścianą Małej Kapałkowej Turni. Wiesław Stanisławski zginął 4 sierpnia 1933 razem z Witoldem Wojnarem, w bliżej nieznanych okolicznościach, przy próbie pierwszego przejścia niewielkiej i niezbyt trudnej zachodniej ściany Kościółka w Dolinie Batyżowieckiej.

Kolejnymi bohaterami wieczoru byli: Stanisław Motyka i Wincenty Birkenmajer.