IV Niedziela Adwentu

Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienna za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów”.

A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy ”Bóg z nami”.
  Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie. Mt 1,18-24

 Fascynuje mnie to, w jaki sposób Pan Bóg, realizuje swoje plany miłości względem całej rodziny ludzkiej. Wybiera człowieka – zwykłego, prostego, normalnego. Plany Boże zawsze przekraczają możliwości ludzkiego serca i umysłu. A Bóg nie odbiera człowiekowi samodzielnego myślenia i wolnego decydowania. Proszę zwrócić uwagę, że Bóg całkowicie akceptuje logiczne rozumowanie Józefa, Jego pragnienie wierności wobec Prawa, ocalenia Brzemiennej – zaręczonej z nim Maryi i płynącą stąd decyzję. Dopiero gdy ten proces nastąpił w umyśle i woli Józefa, Bóg objawia Mu swoje plany. Nie wymaga ślepego posłuszeństwa, jak niektórzy uważają, mówiąc tu i ówdzie, że wiara wiąże się z negacją rozumu i własnej, wolnej woli. Bóg przeprowadzając swoje plany traktuje człowieka na równi ze sobą – jako istotę wolną i rozumną. Anioł objawiając Józefowi Boże zamiary, całkowicie przekraczające możliwości czysto ludzkie, rozpoczyna przemowę od słów: „Nie bój się!” Zgodnie z najgłębszym, własnym przeświadczeniem Józef otrzymuje od samego Boga potwierdzenie, że Maryja jest prawą kobietą, a Dziecko w Jej łonie jest poczętym przez Ducha Świętego Synem Boga. Młodziutka Dziewczyna Izraelska, narzeczona Józefa, też musiała stanąć przed trudnym dylematem. Zaufała Bogu! Bo to Bóg sam dopełnia dzieła miłości i dociera do najgłębszych pokładów ludzkiego umysłu, serca i woli: przedstawia plan i czeka na wolną decyzję człowieka. To piękne, że Józef podjął decyzję, która po ludzku była najwłaściwszym rozwiązaniem: ochronić Maryję przed zniesławieniem, oddalić Ją z powodu świadomości, że to „nie ja jestem ojcem dziecka”. Teraz Bóg prosi Narzeczonego Maryi, by wyszedł poza horyzont własnych możliwości i zobaczył, że został zaproszony do planu przekraczającego jedno pokolenie i małe miasteczko. Zabranie Maryi do siebie i nadanie imienia Chłopcu, oznaczało bycie dla Niego ziemskim ojcem i zapewnienie Mu pochodzenia z rodu Dawida. Anioł objawia Józefowi zamiary Boga względem Poczętego i ukazuje w tych wydarzeniach realizację Bożych obietnic zawartych w proroctwach z księgi Izajasza.
 Józef uświadamia sobie, że faktycznie Bóg stale jest blisko człowieka i przeprowadza plany miłości względem zabłąkanej rodziny ludzkiej, a my ludzie jesteśmy przez Niego zapraszani do uczestnictwa w „wielkich rzeczach”. I tu pojawia się pokora Józefa: zna prawdę o sobie i swoje możliwości, lecz także zna prawdę o Bogu i Jego możliwościach. Dlatego w fałszywej pokorze, będącej jedynie fasadą pysznej samowystarczalności, nie mówi: „nie dam rady, ja się nie nadaję”, lecz wypowiada Bogu swoją decyzją, tak samo jak Jego Narzeczona, FIAT.
 Boże! Miłośniku człowieka! Daj nam odwagę, byśmy się nie bali mówić: TAK na Twoje plany względem każdej i każdego z nas, aby i w naszych czasach dokonywało się w ludzkich sercach BOŻE NARODZENIE.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...