Próbując usłyszeć Boże Słowo... - XXVI Niedziela Zwykła

Jezus powiedział do faryzeuszów: „Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień świetnie się bawił. U bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza; nadto i psy przychodziły i lizały jego wrzody. Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.

Gdy w Otchłani, pogrążony w mękach, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: »Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i poślij Łazarza; niech koniec swego palca umoczy w wodzie i ochłodzi mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu«. Lecz Abraham odrzekł: »Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz przeciwnie, niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A prócz tego między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd do nas się przedostać«. Tamten rzekł: »Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich przestrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki«. Lecz Abraham odparł: »Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają«. Tamten odrzekł: »Nie, ojcze Abrahamie, lecz gdyby kto z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą«. Odpowiedział mu: »Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby kto z umarłych powstał, nie uwierzą«”.        Łk 16,19-31

Słowa Ewangelii idą pod prąd. Jezusowi nie zależy na taniej popularności. Jezus pragnie w najwyższym stopniu naszego dobra i szczęścia, które trwa bez końca - wiecznie.
  Powie ktoś: każdy pragnie mieć dużo pieniędzy, bo one dają poczucie pewności i niezależności; któż nie marzy o budowie własnego domu? Dla młodych, ale nie tylko, bardzo ważne są markowe ubrania, by wzbudzać podziw otoczenia i czuć się dobrze. A zabawa musi być przednia – dziś już prawie normą staje się pretensjonalna postawa: Baw mnie! Rób wszystko by mi było miło i przyjemnie! A całkowicie nie na miejscu jest w szacownym towarzystwie mówić o żebraku, leżącym na ziemi u progu domu bogacza, o jego ciele pokrytym wrzodami, o jego pragnieniu by posilić się chociażby odpadkami spadającymi ze stołu bogatych, a co dopiero o psie, który liże jego rany – przecież to obrzydliwe, niesmaczne!
  A jednak Jezus nie boi się dobitnych, bardzo egzystencjalnych obrazów i określeń, by pobudzić słuchaczy do refleksji, własnych przemyśleń, konkretnych wniosków i decyzji. Zwróćmy uwagę, że to co łączyło obu bohaterów to śmierć oraz diametralnie odmienna sytuacja po przejściu jej progu.
  Tak jak z detalami, sugestywnie jest opisane ziemskie życie dwóch bohaterów, tak samo precyzyjnie oddany jest ich stan po śmierci. Powie ktoś, że tak to można straszyć niegrzeczne dzieci, ale nie dorosłych. A jednak katechezy Jana Pawła II, wizje dzieci z Fatimy lub św. Faustyny przypominają nam o realizmie tego, co czeka nas po śmierci.
 Sytuacja w wieczności jest nieodwracalna! Przepaść między światami nie do pokonania. Bóg jednak nie będzie ulegał naszemu niedowierzaniu: przekonaj mnie, że tak jest, poślij kogoś zmarłego, zrób spektakl, jakieś show, wtedy może uwierzymy...
 Tak jak przez Jezusa tak i teraz Bóg kieruje do nas swoje Słowo, wiernie i pokornie, posługując się słabymi ludźmi...
  Może warto pomyśleć o wieczności! Ty i ja wybieramy ją już teraz! Od nas zależy! Bóg zaprasza, my decydujemy! Podarowano nam jeszcze chwile życia na ziemi. Bóg w nas wierzy, że wybierzemy dobrze. Uzdolnił nas do tego.
 Panie! Otwórz moje oczy na drugiego człowieka! Oby jakiekolwiek dobra przeze mnie posiadane nie zaślepiły i nie oddzieliły mnie od Ciebie, który przychodzisz do mnie najczęściej w bliźnim! Udziel łaski Panie, bym nie przegrał teraźniejszości i wieczności.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...