Kino, którego szukasz

19 marca, o godz. 18:30 wernisaż pt. Hierarchia „ / uczniowie Kenara 19:00 projekcja filmu, po filmie dyskusja, którą poprowadzi zaproszony gość Agnieszka Szeffel /filmoznawczyni/. Bilet 10 zł. Zaczynamy nowy nowy, kolejny sezon cyklu Kino, którego szukasz 2015. Pierwsza projekcja będzie, mam nadzieję, mocnym startem, gdyż oprócz filmu „Zjazd absolwentów„ szwedzkiej artystki, performerki i w tym przypadku reżyserki oraz aktorki, Anny Odell zaprosiłam uczniów szkoły popularnie zwanej Kenarem - Zespół Szkół Plastycznych im Kenara do zaprezentowania prac na zadany temat „Hierarchia„ - temat ściśle się wiąże z tym co porusza w swoim filmie reżyserka.

Tak więc projekcję filmu poprzedzi wernisaż wystawy o godz. 18:30 / czyli tym razem przychodzimy do kina o pół godziny wcześniej/. Wernisaż uświetni poczęstunkiem Restauracja Zakopiańska.

Dodatkowo zaprosiłam gościa, Agnieszkę Szeffel - filmoznawczyni, współpracuje ze Stowarzyszeniem Nowe Horyzonty, organizatorem Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu i American Film Festival we Wrocławiu, prowadzącym pierwszy w Polsce art-house Kino Nowe Horyzonty we Wrocławiu oraz z Fundacją Arteria, organizatorem Festiwalu Filmowego Pięć Smaków w Warszawie i z Festiwalem Kino na Granicy w Cieszynie, redaktorka stron internetowych, publikacji i katalogów festiwalowych. Gość poprowadzi dyskusję na temat poruszony w filmie. Przypuszczam, że film  poruszy Państwa wspomnienia ze szkoły i zachęci do zabrania głosu w dyskusji.

Zachęcam do przyjścia wszystkich, którzy chodzili, chodzą  do szkoły, lub uczą tamże. Film wpisuje się w akcję Coolturalny człowiek.

Partnerami cyklu są: tym razem nowy Burmistrz  Leszek Dorula, Agnieszka Nowak Gąsienica, Joanna Staszak z Wydziałem Kultury i Popularyzcaji, Towarzystwo Gimnastyczne Sokół /Stanisław Marduła/, Tygodnik Podhalański, portale watra.pl oraz  zakopanedlaciebie.pl. A także Infogram.

Partnerem okazjonalnym będzie Restauracja Zakopiańska

Zjazd absolwentów
reż. Anna Odell, Szwecja 2013, 82'

Kiedy w 1895 roku bracia August i Louis Lumière organizowali pierwsze pokazy prezentujące nowy wynalazek – kinematograf, ich uczestnicy widząc jadący z ekranu wprost na nich pociąg uciekali w popłochu. Być może pionierzy kinematografii wypowiadali wtedy słynne zdanie: to tylko film, to nie rzeczywistość. Pociąg nie rozjeżdżał widzów, spokojnie znikał w rogu ekranu. Bracia Lumière byli przekonani, że wynalazek będzie przede wszystkim służył nauce, że rejestracja niewidocznych gołym okiem procesów pomoże w uwiarygodnieniu naukowych faktów. Na pierwszej projekcji ich krótkich filmów w Paryżu znalazł się jednak Georges Méliès, iluzjonista, późniejszy twórca kina, którego materią stała się czysta fikcja, a inspiracją jego prawdziwie surrealistyczna wyobraźnia. W ten sposób kino u swojego zarania znalazło dwie drogi: dokumentalną oraz fabularną, tę wierzącą w rzeczywistość oraz tę zbudowaną z marzeń na jawie. W ciągu ponad 100 lat rozwoju kina wszystko się jednak skomplikowało. Dziś nie uciekamy już co prawda z sali kinowej przed jadącym pociągiem, ale kino wciąż potrafi wywołać w nas konfuzję, podobną do tej, którą odczuwali widzowie Wjazdu pociągu na stację w La Ciotat.

„Wierzę, że fikcja może być narzędziem badania rzeczywistości, z kolei rzeczywistość stanowi inspirację dla tworzenia fikcji” - twierdzi Anna Odell, szwedzka artystka, reżyserka obsypanego nagrodami Zjazdu absolwentów. Kontrowersyjna, jak się o niej mówi w Szwecji, gdzie wywołała burzę swoim poprzednim projektem artystycznym – Bezimienna, kobieta 2009-349701. Odell, bazując na własnych przeżyciach, wcieliła się w rolę kobiety na skraju załamania nerwowego. Gotowa w samobójczym akcie skoczyć z mostu Liljeholmsbron w Sztokholmie, dała się zatrzymać przez policję, w szpitalu psychiatrycznym została poddana przymusowemu leczeniu. Testując system kontroli, jaką nad zwykłymi obywatelami sprawują instytucje państwowe, zwróciła uwagę na trudną sytuację osób dotkniętych chorobami psychicznymi. Bohaterka? Nie do końca – media, służby publiczne i odbiorcy jej sztuki byli oburzeni. Takich rzeczy się nie robi, życie i zdrowie to poważna sprawa, to nie jest sztuka! - krzyczeli. Artystka dotknęła tabu – pomieszała w swojej pracy fikcję z rzeczywistością, wprawiła wszystkich w zakłopotanie.

W Zjeździe absolwentów stosuje podobną metodę, ale nauczona doświadczeniem ubiera swoją pracę w filmowy kostium. Za braćmi Lumière powtarza: to tylko film, to nie rzeczywistość. Opowiadając o wciąż obecnej w demokratycznym społeczeństwie hierarchii, wybiera jednak trzecią drogę, łącząc porządki, które za pionierskich czasów były rozdzielone. Czy dzięki takiej wymieszanej z faktami fikcji można lepiej zrozumieć rzeczywistość? Czy sztuka jest w swej istocie „zafałszowaną prawdą”? - Agnieszka Szeffel