11.11.2018 – Niedziela - Zakopane Olcza

Dla wielu później także. A dziś?
Cyprian Kamil Norwid napisał kiedyś – "Ojczyzna to wielki, zbiorowy obowiązek". 100 lat temu i później wielu spełniło ten obowiązek oddając dla Ojczyzny swój dobytek, zdrowie i życie. Powtórzmy za Norwidem dwa słowa – zbiorowy obowiązek. Zbiorowy czyli nas wszystkich. Także dziś. Obowiązek – słowo w dzisiejszych czasach niezbyt popularne. Wielu, zbyt wielu woli mówić o prawach. Praw się domagać. Ten obowiązek wobec Ojczyzny trwa i dzisiaj. Nie wnikając zbytnio w oceny i historię stwierdzić trzeba, że nie wszyscy stawiają Ojczyznę na pierwszym miejscu po Bogu.

 

A Ty?
Dawno temu nasz wieszcz narodowy Juliusz Słowacki pisał:
Szli krzycząc: "Polska, Polska" – wtem jednego razu
Chcąc krzyczeć zapomnieli na ustach wyrazu;
Pewni jednak, że Pan Bóg do synów się przyzna,
Szli dalej krzycząc: "Boże! Ojczyzna! Ojczyzna!"
Wtem Bóg z Mojżeszowego pokazał się krzaka,
Spojrzał na te krzyczące i zapytał: Jaka?

 

Spójrzmy zatem dziś na te krzyczące by znaleść odpowiedź na pytanie – Jaka? Jaka Ojczyzna? Jaka jest? Jaka mogłaby być? Jaka powinna być?
Nie wątpię, że odpowiedzi byłoby wiele i to bardzo różnych. Wystarczy rozejrzeć się wokoło, posłuchać, poczytać.

 

Roman Brandstaetter w swojej przypowieści o ojczyźnie pisał:
"Człowiek pewien, który był ojczyzną Boga,
Skazał Go na wygnanie.
Bóg pochyliwszy smutnie głowę,
Odszedł bez słowa,
Ale zawsze tęsknił za powrotem
Do człowieka, który był Jego ojczyzną".

 

Popatrzmy w nasze codzienne życie, szczególnie w kontekście 100 lecia odzyskanej niepodległości. Iluż, w taki czy inny sposób, skazało Boga na wygnanie. Mamy uświadomić sobie te straszne słowa o Bogu, który tęskni za człowiekiem. Mamy uświadomić sobie, że jesteśmy ojczyzną Boga.
Pozmieniał się świat. Pozmieniała się Polska. Pozmienialiśmy się i my. I dlatego mając przed sobą – w tle pamiętając o 100 leciu odzyskania niepodległości – słowa obowiązek, tęsknota, wiara – zakończmy – choć może wyda się to niektórym jakimś anachronizmem – słowami utworu Cypriana Kamila Norwida – zatytuowanym – Moja piosenka :

 

Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów nieba... Tęskno mi Panie...

Do kraju tego, gdzie winą jest dużą
Popsować gniazdo na gruszy bocianie,
Bo wszystkim służą... Tęskno mi Panie...

 

Do kraju tego, gdzie pierwsze ukłony
Są jak odwieczne Chrystusa wyznanie:
"Bądź pochwalony!"... Tęskno mi Panie...

 

Tęskno mi jeszczei do rzeczy innej,
Której, już nie wiem, gdzie leży mieszkanie,
Równie niewinnej... Tęskno mi Panie...

 

Do bez-tęsknoty i do bez-myślenia,
Do tych, co mają tak za tak – nie za nie -
Bez światło-cienia... Tęskno mi Panie...

 

Tęskno mi ówdzie, gdzie któż o mnie stoi?
Lecz tak być musi, choć tak się nie stanie

Przyjaźni mojej! Tęskno mi Panie...

 

Powiedz – a za czym ty  tęsknisz Ty?  Amen.