Wieczór wspominkowo –poetycki poświęcony Tomaszowi Gluzińskiemu

13 lutego w Muzeum Kornela Makuszyńskiego, literackiej filii Muzeum Tatrzańskiego odbył się wieczór wspominkowo-poetycki poświęcony Tomaszowi Gluzińskiemu (1924-1986) – lwowiakowi i zakopiańczykowi, żołnierzowi AK, trenerowi narciarstwa alpejskiego, ale przede wszystkim poecie. Spotkanie przygotowane przez dr Kingę Nędzę-Sikoniowską prowadził publicysta Maciej Krupa. Wierszy poety czytała Grażyna Syrzistie z Towarzystwa Miłośników Teatru im. Heleny Modrzejewskiej. Można był również wysłuchać nagrań archiwalnych na których swoje utwory czytał sam autor.

Sylwetkę  tego niezwykłego, ale zapomnianego twórcy  związanego z Zakopanem przypomniał również w ostatnich latach Teatr Stanisława Witkiewicza, oraz  Muzeum Jana Kasprowicz w Zakopanem.  

Wieczór wspominkowy  poświecony Tomaszowi Gluzińskiemu zorganizowano w ramach cyklu spotkań w Klubie Czytelniczym.  

Biogram za : https://pisarzeibadacze.ibl.edu.pl/

Urodzony 18 października 1924 we Lwowie; syn Józefa Gluzińskiego, nauczyciela gimnazjalnego, krytyka i poety, i Zofii z Konradów, urzędniczki. Uczęszczał do Gimnazjum im. Stefana Batorego we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej i zajęciu Lwowa przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich pracował jako robotnik, tragarz i goniec, a równocześnie uczęszczał do Szkoły Handlowej. W czasie okupacji niemieckiej należał od 1942 do Armii Krajowej (AK). W 1944 brał udział w partyzantce na terenie Gorców, służąc w 1. Pułku Strzelców Podhalańskich AK. Po wojnie kontynuował naukę w Liceum Humanistycznym im. O. Balzera w Zakopanem, a następnie w Liceum im. S. Żeromskiego w Jeleniej Górze, równocześnie pracując początkowo jako robotnik, a później urzędnik Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1946 podjął studia na Wydziale Prawno-Administracyjnym Uniwersytetu Wrocławskiego, a od 1947 także na Wydziale Historii Sztuki. W okresie studiów pracował zimą jako trener narciarstwa w Akademickim Związku Sportowym (AZS) w Karpaczu i w Zakopanem, będąc równocześnie zawodnikiem. W 1950 zrezygnował ze studiów i podjął stałą pracę jako trener narciarstwa alpejskiego w AZS                         w Zakopanem. W 1952 odbył kursy trenerskie Polskiego Związku Narciarskiego, Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz Polskiego Komitetu Olimpijskiego. W 1952-54 pełnił funkcję trenera kadry narodowej narciarstwa alpejskiego. W 1954 rozpoczął pracę jako trener w Wojskowym Klubie Sportowym Legia w Zakopanem. W tymże roku ożenił się z Zofią Gąsienica-Wawrytko, uprawiającą wyczynowo narciarstwo. Debiutował w 1958 wierszami Homo sapiens i Wehikuł, ogłoszonymi na łamach „Tygodnika Powszechnego” (nr 27). W 1960-62 ponownie był trenerem narciarskiej kadry narodowej. Należał do miejskiego komitetu Frontu Jedności Narodu w Zakopanem. Rozwijając twórczość poetycką, publikował wiersze m.in. we „Współczesności” (1961-70), „Twórczości” (1963-77 z przerwami), „Kulturze” (1964, 1970-80), „Poezji” (1967-73, 1980). W 1971 został członkiem Oddziału Krakowskiego Związku Literatów Polskich. Powstałe w późniejszym okresie utwory poetyckie drukował w „Literaturze” (1972-81), „Nowym Wyrazie” (1973-78), „Życiu Literackim” (1973-79) oraz „Tygodniku Powszechnym” (1973-86). Ogłaszał wiersze w wydawanym poza cenzurą czasopiśmie „Bez dekretu” (1985, 1988). Odznaczony srebrnym medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny (1969), odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej (1969) i brązowym medalem Za Zasługi dla Obronności Kraju (1976). Zmarł nagle 3 maja 1986 w Zakopanem; pochowany tamże na Pęksowym Brzyzku.