Posiedzenie Kapituły Siła Korzeni

W Urzędzie Miasta Zakopane 12 sierpnia odbyło się posiedzenie nowej Kapituły "Siła Korzeni", której zadaniem jest opiniowanie wniosków o przyznanie nagrody. Członków kapituły, którymi są reprezentanci różnych środowisk zakopiańskich przywitała wiceburmistrz Miasta Zakopane Iwona Grzebyk-Dulak. W skład Kapituły Nagrody "Siła Korzeni", na lata 2024-2029 wchodzą...

• Zofia Kubiniec-Stanuch - Regionalista, Kierownik Zespołu Regionalnego im. Klimka Bachledy

• Marek Król-Józaga - Dyrektor Liceum Plastycznego im. Antoniego Kenara w Zakopanem

• Joanna Staszak - Naczelnik Wydziału Kultury Urzędu Miasta Zakopane

• Michał Murzyn - Dyrektor Narodowego Muzeum Tatrzańskiego im. dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem

• Marta Nędza-Kubiniec - Wiceprezes Związku Podhalan Oddział Zakopane.

• Maria Kukuc-Frączysta - Współkierownik Parafialnego Regionalnego Zespołu „Giewont”

• Dawid Kadłub - Prezes Związku Podhalan Oddział Krzeptówki.

Nagroda przyznawana jest w dwóch kategoriach:

• Dla osób, które odniosły wybitne osiągnięcia w szerzeniu kultury, za ich szczególną dbałość o niematerialne i materialne dziedzictwo kulturowe regionu tatrzańskiego przekazywane kolejnym pokoleniom 

• Dla osób, które odniosły osiągnięcia w szerzeniu kultury, za ich szczególną dbałość
  o niematerialne i materialne dziedzictwo kulturowe regionu tatrzańskiego, rozpoczynających drogę artystyczną

Cykl „Siła Korzeni” rozpoczęty podczas 52 MFFZG to prezentacja wyjątkowych projektów przygotowanych przez utalentowanych Ludzi pochodzących z Podhala i ich wspaniałej pracy. Ludzi, którzy szczególnie dbają o niematerialne i materialne dziedzictwo kulturowe regionu tatrzańskiego i jego przekazywanie kolejnym pokoleniom.

Nagroda SIŁA KORZENI została zainspirowana chronionym drzewem, które potrafi rozwijać się w skrajnie niedogodnych warunkach. Drzewem tym jest limba ( Pinus cembra L.), wiecznie zielone drzewo iglaste, które występuje w górach Europy Środkowej, a na terenie Polski rośnie tylko w Tatrach. Korzeniami, wzmacniającymi podłoże, sięga najgłębszych szczelin, czerpiąc żywotne siły z ziemi i spomiędzy skał. Pnie się wśród skalistych zboczy, łącząc ziemię z niebem. Limba rozrasta się i potężnieje, korzystając ze światła i z życiodajnych soków. Mimo surowego klimatu staje się coraz bardziej potężna, potrafi opierać się podmuchom halnego i wytrzymuje wyjątkowe mrozy. Jej strzelista sylwetka budzi pragnienie sięgania wciąż wyżej. Długowieczność limby pozwala, żeby obcowały z nią kolejne pokolenia ludzi.