Salon Marcowy 2020

W Miejskiej Galerii Sztuki, w ramach kolejnej edycji reaktywowanego Salonu Marcowego, odbył się wernisaż wystawy Andrzeja Kreütz-Majewskiego "Malarstwo, Scenografia”.

Andrzej Kreütz-Majewski (ur. 19 września 1934 r. w Brdowie, zm. 28 lutego 2011 r. w Warszawie) - światowej sławy scenograf, malarz i pedagog. Absolwent krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie studiował u profesorów: Karola Frycza, Andrzeja Stopki i Adama Marczyńskiego, oraz Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Twórca około 160 scenografii w teatrach operowych i dramatycznych. Zaliczany do światowej czołówki plastycznych inscenizatorów teatru muzycznego drugiej połowy XX w.

Jednym z głównych motywów w twórczości Andrzeja Kreütz-Majewskiego była symbolika, która pojawiała się zarówno w malarstwie, jak i scenografiach. Na głębię twórczości artysty ogromny wpływ miały wspomnienia z dzieciństwa oraz traumatyczne doświadczenia z czasów wojny. W twórczości często poruszał wątki religijne.

Jako scenograf debiutował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie oprawą plastyczną do dramatu Słowackiego „Horsztyński" (1959). W 1962 r. rozpoczął współpracę z warszawskim Teatrem Wielkim premierą „Święta wiosny" Igora Strawinskiego. W tym samym teatrze i jeszcze w tym samym roku zrealizował scenografię do przedstawień: „Syn marnotrawny" Debussy'ego, „Judith" Honeggera, „Czerwony płaszcz” Nono i „Trójkątny kapelusz” de Falli. W 1966 r. otrzymał nominację na stanowisko naczelnego scenografa Teatru Wielkiego w Warszawie, które pełnił do 2005 r. W tym czasie zaczęła się jego wielka międzynarodowa kariera i współpraca z czołowymi teatrami operowymi świata. Najbardziej znaczące realizacje zagraniczne artysty to: "Samson i Dalila" Saint-Saënsa (Opera w Kolonii, 1968), opery Richarda Straussa: "Salome" (Covent Garden, 1970) i "Elektra" (Opera Hamburska, 1973; Opera Paryska, 1974; Teatro Sao Cárlos, 1992), "Gra w zabijanego" Ionesco (Burgtheater, 1971), "La Passione" (Piccolo Teatro di Milano, 1972), "De temporum fine comoedia" Orffa (Festiwal w Salzburgu, 1973) "Dafnis i Chloe" Ravela (Bühnen der Stadt Bonn, 1987), "Jeremiasz" Erbena (Národni Divadlo, Praga, 1998) "Don Giovanni" Mozarta (Théatre Municipal w Luksemburgu, 1998). Na swoim koncie ma również realizacje w zakopiańskim Teatrze im. Witkacego, m.in. spektakl „Np. Edyp” w reżyserii Andrzeja St. Dziuka (1987).