Warsztaty „Popularyzacja zakopiańskiego dziedzictwa kulturowego”

Warsztaty „Popularyzacja zakopiańskiego dziedzictwa kulturowego” zataczają coraz szersze kręgi. Przybywają na nie kierownicy zespołów, instruktorzy, animatorzy kultury spoza Podhala, z Nowego Sącza czy Słopnic koło Limanowej. Dzieci, dorośli, całe rodziny próbują swych sił zmagając się z trudną sztuką wytwarzania opasków, pasków, torebek, bransoletek ze skóry. Jan Wilczek stopniowo wprowadza nowych adeptów w arkana zdobień, sposobów wycinania czy łączenia skóry. Kolejne warsztaty z wytwarzania skórzanych wyrobów regionalnych już we środę 28 lutego br. o godzinie 14.00. Jan Wilczek pochodzi z bukowiańskiej rodziny góralskiej. Stolarz, rękodzielnik, którego specjalność to wyrabianie podhalańskich pasów bacowskich i juhaskich, kierpców, metalowych spinek. Od najmłodszych lat miał styczność z tym fachem, ponieważ wychowywał się w szewskiej pracowni góralskich kierpców swojego ojca Józefa, by podpatrując jak robi to jego dziadek Franciszek Wilczek i ojciec, stworzyć swój własny warsztat na Rusińskim Wierchu. Projekt pod nazwą „Popularyzacja zakopiańskiego dziedzictwa kulturowego” jest finansowany ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Małopolskiego na lata 2014-2020, działanie 6.1.3. Rozwój instytucji kultury oraz udostępnianie dziedzictwa kulturowego

Ojciec Jana - Józef Wilczek nauki zawodu pobierał u jednego z najlepszych góralskich kyrpcorzy - Józefa Bigosa. Od dziecka Jan pomagał swojemu ojcu w domowym warsztacie, wykonując proste czynności. Po śmierci dziadka i ojca, na Janie spoczął obowiązek kontynuowania rodzinnej tradycji. Rodzinna marka zobowiązywała i dopingowała go do pracy, co zaowocowało ogromną ilością zamówień i przyczyniło się do popularności Jana Wilczka. Po kierpce przyjeżdżają na Rusiński Wierch ludzie ze Spisza, Orawy, Słowacji. Jego prace wędrują do zespołów pieśni i tańca w całej Polsce, również do Podhalan w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Jan Wilczek traktuje swoją działalność również jako pewnego rodzaju posłannictwo, obowiązek wobec ludzi i kultury swoich przodków. Pracuje jak jego dziadek i ojciec, używając wciąż tych samych narzędzi, m.in.: noża, szydła i młotka. Praca daje mu ogromną radość i satysfakcję, chociaż podkreśla, że wymaga od niego nie lada cierpliwości. Przywiązuje wagę do zachowania i przekazywania bukowiańskich tradycji rękodzielniczych. (…) Jego żona Stanisława pochodzi z Gliczarowa, pracuje w warsztacie razem z mężem. Ich syn Jacek również trudni się rękodziełem i jest to już czwarte pokolenie w tej rodzinie, które wyrabia przedmioty w metalu i skórze. Cała trójka należąca do Stowarzyszenia Twórców Ludowych, opiera się na staroświeckich wzorach. Z ich pracowni wychodzą piękne kierpce, opaski, pasy bacowskie i juhaskie, torby, spinki góralskie oraz wszystkie okucia i klamry do zdobienia ubioru góralskiego. Wilczkowie niejednokrotnie brali udział w wystawach twórczości ludowej w Kazimierzu Dolnym, Krakowie, Żywcu, Zakopanem, Nowym Targu a także w Bukowinie Tatrzańskiej podczas Góralskiego Karnawału i Sabałowych Bajań. Pani Stanisława została odznaczona Dyplomem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, „za szczególne zasługi w upowszechnianiu kultury ludowej” w 2005 roku, w 2008 roku oboje otrzymali odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” przyznaną przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Żródło: Bartłomiej Koszarek "Zdobnictwo ludowe jako znak, na przykładzie Bukowiny Tatrzańskiej.