"Uśpieni" - premierowo w Witkacym

Chyba w każdej czynności, rzeczy, którą się uprawia, ćwiczy, wykonuje, pielęgnuje - przychodzą w końcu momenty nagrody. Taką nagrodą był dla nas niewątpliwie pobyt w Teatrze Witkacego i możliwość zagrania tam premiery “Uśpionych”. Wyjątkowość samego miejsca, sceny AB, która dosłownie powala klimatem. Każdy zakątek tego miejsca tchnie teatrem, garderoby są jak z bajki, mnóstwo, mnóstwo najprzeróżniejszych rekwizytów w każdym możliwym zakamarku, a z każdym z nich wiąże się jakaś rola, jakaś historia – jakaś realna osoba. Być może się w tym momencie wygłupiam, ale - naprawdę, z całej szczerości mojego serca:ekscytuję się jak pięciolatek. Tam rzeczywistość się zakrzywia, a czas staje się inny, uważny.

Pierwsze dni – ciężkie. Pierwsza premiera – pierwsze koty za płoty. Ciężkie zadanie. Spektakl odebrany (chyba dobrze), bez większych wpadek, ale nie kleił się nam tak jak powinien. Wychodzimy do ukłonów zestresowani, rozluźniamy się nieco dopiero podczas rozmowy z garstką widzów i aktorów Teatru Witkacego, którzy zostali na spotkaniu z nami po spektaklu. Okazuje się, że publiczność w zawodowym teatrze wcale nie taka straszna, jak się nam mogło malować w głowach. Ogólnie: cenne doświadczenie zdobyte, uwagi i pytania głęboko później przez nas dyskutowane, zadanie wykonane. Cenna nauka pokory i zachęta do odwagi. Pewnie pisalibyśmy o tym dniu w dużo mniej krytycznym tonie, gdyby nie to, co wydarzyło się następnego dnia. 

A następnego dnia... nie było popadania w samozachwyt! Nie! Nie! Nie! Ale dla takich chwil właśnie robi się to, co się robi! I choć zbliża się druga w nocy, (właśnie wróciliśmy z Zakopanego) jestem jeszcze pełen emocji po spektaklu i mam wielką ochotę opisać ten wyjątkowy drugi wieczór z naszej perspektywy, to... szczegóły zachowujemy dla siebie;) Dość powiedzieć, że czegoś takiego jeszcze nie przeżyłem. I myślę, że żadne z nas.