Wspomnienie Eweliny Pęksy

Śmierć Pani Eweliny umniejsza mnie. Umniejsza wielu spośród nas. Bo odchodzi Człowiek wielkiej wiary, mądrości, patriotyzmu. Człowiek tradycji i piękna, które zawarła w trosce o rodzinę, sztukę, sport i w… kwiatach. Nie powiem nic o jej odznaczeniach i nagrodach. Są ważne, ale nie najważniejsze. Z odejściem Pani Eweliny odchodzi od nas pewna epoka. Wyświechtane dziś słowa o honorze góralskim ucieleśniała cicho właśnie Pani Ewelina. Jej troska o nasze miasto, o sport i kulturę trwały przez całe życie. Nie doczekała stworzenia muzeum sportu ani stałej ekspozycji podhalańskiego malarstwa na szkle.

Mając 90 lar żyła problemami naszego miasta i państwa. Nigdy nie mogła się pogodzić z małością, brakiem kultury i pospolitym chamstwem. Dlatego kochała sztukę i kwiaty. Te – zawsze za poświęcony im czas odwdzięczały się swoim pięknem – czego nie robili ludzie.

Pozostańmy Jej uczniami. Spróbujmy sprostać Jej spuściźnie. Niech ta skalna podhalańska ziemia będzie Jej lekką a pamięć po niej jako wzór do naśladowania dla pokoleń niech trwa wiecznie.

„Śmierć każdego człowieka umniejsza mnie. A więc nie pytaj komu bije dzwon, bije on tobie.”

E.Hemingway