Marek Szala w Białej Izbie Związku Podhalan

Kolejne posiady w Białej Izbie Związku Podhalan zgromadziły wiele osób. Prowadził je bowiem człowiek niezwykły, wspaniały Artysta - rzeźbiarz, Marek Szala. Absolwent Liceum Sztuk Plastycznych im. Antoniego Kenara i warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych autor ołtarza pieskiego wykonanego na Eucharystię, którą w 1997 roku odprawił na u stóp Wielkiej Krokwi Ojciec Święty Jan Paweł II. Marek Szala jest autorem wielu wspaniałych realizacji artystycznych, m.in. pomnika Ojca Świętego Jana Pawła II koło Księżówki w Zakopanem, repliki Giewontu, znajdującej się w Ogrodach Watykańskich , relikwiarzy zamówionych przez Dom Generalny Sióstr Zmartwychwstanek we Włoszech, tablicy pamiątkowej upamiętniającej odprawienie Mszy św. pod Wielką Krokwią w 1997 roku, figur do szopki, która stanęła na Placu św. Piotra w Rzymie i wielu innych.

Swą opowieść o narodzinach idei ołtarza Marek Szala rozpoczął od wyjaśnienia czym w historii wierzeń, religii i kultury był ołtarz i jakim miejscem w symbolice była góra lub góry. Idea Artysty oraz jego dążenie by Ojca Świętego mogła zobaczyć jak największa ilość ludzi zderzały się z wymaganiami służb watykańskich oraz… służb bezpieczeństwa. Dla Artysty najważniejsza była liturgia i ludzie. Jak sam podkreśla – do dziś nie może zrozumieć dlaczego miało być inaczej.

Gdy w znoju, chłodzie  i trudzie powstawał ołtarz – jeszcze w grudniu nie było decyzji o Mszy św. Dopiero w trakcie rzeźbienia okazało się, że na Wielkiej Krokwi będzie nie tylko Eucharystia, ale także dwie beatyfikacje. Oznaczało to rozszerzenie koncepcji.

M. Szala powiada: „Transcendencja była w nas, w wiernych. Pas transmisyjny miał ciągnąć się od ul. Piłsudskiego, skąd mieli docierać wierni, poprzez ołtarz, biały stół, z którego spływający biały obrus łączył wiernych z krzyżem na Wielkiej Krokwi i niebem. To miała być Komunia.

Punktem zwrotnym w przygotowywaniu i budowie ołtarza było życzenie Ojca Świętego, który chciał odprawiać Mszę św. zwrócony twarzą do ludzi i gór.

Dokumentację stanowiły odręcznie wykonane rysunki – nie akceptowane przez lokalnych architektów – jak powiada Szala – „autorytety”. Proszeni o pomoc i współpracę miejscowi twórcy – odmawiali. Do pracy przystąpiło czterech cieśli i to oni nie szczędząc sił, zdrowia i czasu podjęli się tego dzieła. Zgromadzone w Szaflarach 40 kubików drewna właściciel tartaku sprzedał bo… nie uwierzył artyście poruszającym się starym fiatem126p. Trzeba było znowu szukać materiału brnąc w zaśnieżonych lasach. Ołtarz powstawał w dawnych pomieszczeniach Cepelii. Geniusz i talent góralskich cieśli pozostaje  niekwestionowany – powiada Marek Szala.

Barwna opowieść o historii sprzed osiemnastu lat przykuwała zebranych. Liczne anegdoty, wzruszające spotkania z Ojcem Świętym, ale także pełne goryczy wspomnienia mieszały się z pragnieniem wyjaśnienia wielu wątpliwości. Gdzie podziały się papieski tron i fotel, gdzie „zapodziała się” gwiazda z ołtarza, która była odzwierciedleniem przelatującej wówczas  i widocznej nad Zakopanem komety, dlaczego przeniesiono fragmenty ołtarza w to,  a nie inne miejsce, nie konsultując tego z Autorem, wreszcie dlaczego sam Marek Szala nie został zaproszony na uroczystości odsłonięcia i poświęcenia ołtarza w nowym miejscu.  Dlaczego wreszcie nie był obecny na samej Mszy świętej w czerwcu 1997 roku – historia ta z pewnością zasługuje na odrębną opowieść.

Tworząc ołtarz papieski Marek Szala i cieśle, którzy z nim pracowali traktowali swe dzieło jako modlitwę. Podobnie jak wielu, którym przez 18 lat nikt nie zdążył podziękować.