Nowa twarz galerii Władysława Hasiora

W 2014 roku minie 15 rocznica śmierci Władysława Hasiora, jednego z najwybitniejszych polskich artystów, według wielu, prekursora światowego pop-artu. W ostatnich dniach 2013 roku Muzeum Tatrzańskie zakończyło modernizacje budynku galerii, co pozwoli udostępnić zwiedzającym, nie pokazywane do tej pory, prace Władysława Hasiora. Galeria Władysława Hasiora, filia Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem działa od lutego 1985 roku.

Budynek dawnej leżakowni Sanatorium Warszawianka pomieścił ekspozycję prac, a także mieszkanie i pracownię dla artysty. Hasior mówił: „Ta placówka, zdaje mi się, wreszcie skończy nieproduktywne, mało ambitne w naszym zakopiańskim środowisku wspomnienia o byłych tradycjach Zakopanego w dziedzinie kultury. Po prostu ta placówka powinna nowe tradycje stwarzać”.

Dzięki dotacji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Województwa Małopolskiego możliwe było przygotowanie i realizacja projektu dotyczącego modernizacji ekspozycji stałej i zagospodarowania pozostałych części budynku w  Galerii Władysława Hasiora w celu stworzenia tam centrum edukacji i badań nad sztuką, ze szczególnym uwzględnieniem obszarów, które leżały w kręgu zainteresowań twórcy. W nowo otwartych przestrzeniach można zobaczyć nie prezentowane do tej pory prace, notatki, dzienniki Władysława Hasiora oraz jego bogaty księgozbiór (liczący łącznie około 2000 woluminów).

Władysław Hasior urodził się 14 maja 1928 roku w Nowym Sączu, zmarł 14 lipca 1999 roku w Krakowie. W 1947 r. rozpoczął naukę w Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem pod kierunkiem Antoniego Kenara. Po ukończeniu szkoły podjął studia w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Mariana Wnuka. Jego artystyczny debiut przypadł na początek lat sześćdziesiątych XX wieku. Był artystą wykorzystującym w swojej pracy różnorodne materiały i techniki. Tworzył zarówno kolaże jak i asamblaże. Znany jest również ze swoich realizacji plenerowych oraz pomników (m.in. Ratownikom górski – 1959, Rozstrzelanym Partyzantom – 1964, Żelazne Organy – 1966, Słoneczny Rydwan – 1972).

Swoje prace prezentował w muzeach i galeriach na całym świecie (m. in. Centre Georges Pompidou w Paryżu, Konsthall w Södertälje, Museum Louisiana w Humlebaek pod Kopenhagą, Instytut Polski w Londynie). Brał udział w wielu prestiżowych wydarzeniach związanych ze sztuką (m.in. Biennale Sztuki w Wenecji, Biennale Rzeźby Plenerowej w Montevideo, na którym otrzymał Grand Prix za wielofigurową kompozycję „Golgota”, Biennale w Sao Paulo).