„Tworzymy z potrzeby serca” – posiady z hafciarką Zofią Obrochtą i poetką Anną Karpiel

„Biała Izba”- siedziba ZP oddziału w Zakopanem wypełniona po brzegi. Dziś posiady – przecież wtorek, 25 września. Syćkik gości, turystów, zokopianów i wos baby witom barz piknie – mówi gospodyni wieczoru Zofia Majerczyk, z domu Obrochta. Dzisiejszy wieczór poświęciliśmy twórczości ciotki - tak mogę powiedzieć, bo ja też jestem z Obrochtów - Zofii Obrochtowej z Krzeptówek i jej córce - też mojej ciotce – Annie Karpiel., dopowiada na powitanie Zojda Majerczyk-Owczarek.

Opowieść poetycką rozpoczyna Anna Karpiel, recytując wiersz „Moja mamo”. A obok siedząca mama – Zofia uśmiecha się dobrotliwie. I znów padają słowa krótkiego wiersza „Miłość”. Kapela góralska gra Sabałową nutę i wszystkim wracają wspomnienia o dawnych czasach. Przyszły kuzynki, sąsiadki, dzieci i wnuki góralskich artystek – ubrane „odświętnie”, po góralsku. O pierwszej niezwykłości domu Obrochtów i Karpieli na Krzeptówkach mówi Zojda – wyobraźcie sobie Państwo, że w tej góralskiej chałupie mieszka pięć pokoleń i wszystkie są tu dzisiaj z nami. Przygotowałyśmy z ciotką Zosią małą wystawę haftu regionalnego. Na ścianach wiszą stroje haftowane wiele lat temu, ale są i „świeżutkie” prace, z tego roku. Jak widać jest to pokaźny dorobek twórczych rąk.

Anna recytuje kolejny wiersz, tym razem o pradziadku, słynnym skrzypku –Bartusiu Obrochcie. Kapela zagrała Bartusiowi nutę. Wieczór wrześniowy gaśnie za oknem, to już pierwsze dni jesieni w górach.  Ale w naszej artystycznej izbie jest ciepła atmosfera…

Kolejne wiersze - o Bogu, o Janie Pawle II, ks. Mirosławie z Sanktuarium MB Fatimskiej czyta poetka Anna, a Zofia, czerstwa góralka, ma „dopiero” 86 lat, przytula wnuki do serca. Dla nich już późny czas, rodzice biorą pociechy na ręce i żegnają wszystkich. W ten ton „wpada” Krystyna Pach-Staszel i recytuje wiersze ojca i swoje.

Muzyka podgrywa, cała izba wypełniła się śpiewką pasterek, które w dzieciństwie z Zofią Obrochtową pilnowały krów pod reglami czy pod Gubałówką. Goście i turyści biją brawo – pięknie dziękując za śpiew i za granie.

I zmiana nastroju – Anna zaprasza młode góralki, by jej pomogły zaśpiewać „kościelną” pieśń. Ona z nimi często śpiewa w sanktuarium na Krzeptówkach. Ale tym razem słowa smutne niezwykle – wspomnienie pary prezydenckiej Marii i Lecha Kaczyńskich. Zrobiło się smętnie…, refleksyjnie… Anna Karpiel od wielu lat pisze poezję, używa gwary podhalańskiej jako naturalnego tworzywa, ale czasem napisze strofy językiem literackim.

Zojda zaprasza wszystkich na poczęstunek i prosi o pytania skierowane do ludowych artystek. Padają pytania o sposób nauki haftu. Zofia mówi, że haftowania nauczyła się sama, bez szkoły i podpowiedzi dorosłych. Ot tak samo wyszło z potrzeby serca. Anna, pytana kiedy i gdzie pisze swoje wiersze, odpowiada – najczęściej w pracy, bo jestem sama i serce podpowiada myśli, które zapisuję, a potem myślę czy coś dodać.

I na koniec taniec, gwar, śmiech – wypełnia pod powałę „Białą Izbę”…, ale czas iść do domu.

Muszę przyznać, że dawno nie byłem na tak ciekawych posiadach. Cały wieczór „sączyła się” góralska muzyka, poetycka opowieść i wiara, że każdy czas jest dobry, by tworzyć z potrzeby serca.