Ginący zawód ludwisarstwo, czyli wystawa prac Władysława Kulawiaka w restauracji "U Wnuka"

Bohaterem 44. spotkania w restauracji „U Wnuka” był Władysław Kulawiak – znany i ceniony ludwisarz z Odrowąża. Na otwartej w miniony czwartek wystawie zostały zaprezentowane jego prace – dzwony, dzwonki, turliki, góralskie sprzączki, moździerze, krzyże, świeczniki, ozdoby i wiele innych przedmiotów użytkowych.

Gości przywitała gospodyni Małgorzata Wonuczka Wnuk, a o artyście i jego pracy ciekawie opowiadała Bożena Głowacz, etnograf ze Stowarzyszenia Twórców Ludowych z Lublina. Przygrywała kapela zespołu „Regle”.

- Ludwisarstwo jest w tej chwili zawodem zanikającym, wypierają go nowe technologie. W rejestrze Stowarzyszenia Twórców Ludowych jest tylko trzech ludwisarzy w całej Polsce. Władysław Kulawiak jest wśród nich najbardziej aktywny, najbardziej znany i zasłużony. Ród Kulawiaków od pokoleń zajmuje się ludwisarstwem. Dziadek Władysława po I Wojnie Światowej, kiedy czasy były trudne, szukał dodatkowych zajęć, żeby było z czego żyć. Wykonywał przede wszystkim dzwonki janczarki do uprzęży końskich i dzwony do kościołów. Nie ma szkół ludwisarskich, więc umiejętności przekazywane są z pokolenia na pokolenie, a ludwisarze ściśle strzegą swoich tajemnic – wyjaśniała podczas wernisażu Bożena Głowacz.

Władysław Kulawiak  już w dzieciństwie pod okiem swojego ojca próbował wykonywać własne prace, zgłębiał tajniki tego fachu, zdobywał wiedze i doświadczenie oraz artystyczną wrażliwość. Istotne jest, że nadal kultywuje tradycję, korzysta z form i wzorów wykonanych jeszcze przez dziadka i ojca, a jednocześnie tworzy własne projekty, próbując dostosować się do rynku. Przez wiele lat współpracował z Cepelią. Został dostrzeżony i doceniony  przez znawców, zdobywał nagrody na różnych konkursach. Został także uhonorowany prestiżowymi nagrodami dla twórców ludowych – Nagrodą Oskara Kolberga w 2001 r., Srebrnym Krzyżem Zasługi w 2003 r. oraz Doroczną Nagrodą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w 2007 r.  W pracy pomaga mu żona Maria, a także syn, który kontynuuje rodzinna tradycję.

- Mistrzowie ludwisarstwa, aby wydobyć piękny i szlachetny dźwięk dzwonu, dodawali czasami do niego srebrny pierścień, a Władysław dodaje do tych swoich dzwonów szczere serce, dlatego tak pięknie grają – podsumowała Bożena Głowacz.

Ludwisarstwo to rzeczywiście wyjątkowe i piękne rzemiosło, związane jednak z bardzo ciężką pracą. Zupełnie inaczej spogląda się na dzwony, a nawet te najmniejsze dzwonki, wiedząc, że zostały wykonane tradycyjną metodą i ręcznie wyszlifowane. Niech jak najdłużej zachwycają nas pięknym wyglądem i niezwykłym dźwiękiem. Miejmy nadzieję, ze rzemiosło to nie zaginie.

Wystawę można oglądać w zakopiańskiej restauracji „U Wnuka” przy ul. Kościeliskiej 8, a ludwisarskie wyroby zakupić podczas trwającego właśnie na Dolnej Równi Krupowej Kiermaszu Sztuki Ludowej i Rzemiosła Artystycznego towarzyszącego Międzynarodowemu Festiwalowi Folkloru Ziem Górskich.

W naszej galerii prezentujemy fotograficzną relację z wernisażu, a także z wizyty w pracowni Władysława Kulawiaka.