XI Niedziela Zwykła

Jezus powiedział do tłumów: „Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy nasienie kiełkuje i rośnie, on sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. A gdy stan zboża na to pozwala, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo”.

Mówił jeszcze: „Z czym porównamy królestwo Boże lub w jakiej przypowieści je przedstawimy? Jest ono jak ziarnko gorczycy; gdy się je wsiewa w ziemię, jest najmniejsze ze wszystkich nasion na ziemi. Lecz wsiane, wyrasta i staje się większe od innych jarzyn; wypuszcza wielkie gałęzie, tak że ptaki powietrzne gnieżdżą się w jego cieniu”. W wielu takich przypowieściach głosił im naukę, o ile mogli ją zrozumieć. A bez przypowieści nie przemawiał do nich. Osobno zaś objaśniał wszystko swoim uczniom. (Mk 4,26-34)

Wydaje się, że wszystko w naszym życiu musi być „zaraz” lub „natychmiast”, praca do wykonania zawsze na „wczoraj”. Chorobą naszych czasów jest „brak czasu”. A przecież doba niezmiennie ma 24 godziny. Jeżeli brakuje nam czasu, to trzeba się zapytać: co robimy z czasem, który mamy? Konieczność dokonywania wyborów jest nieodzowna w dojrzałym życiu. Nie da się wszystkiego mieć, wszystko zaliczyć, wszędzie być. Aby mieć czas dla kogoś, trzeba zrezygnować ze spotkania z kimś innym, aby mieć czas na „coś”, trzeba zrezygnować z „czegoś” innego. Wszystko co się dokonuje ze swej natury wśród stworzeń ma swój odpowiedni, właściwy czas. Oczywiście człowiek potrafi, używając własnego rozumu, doprowadzić, wyprodukowanymi przez siebie środkami, do przyspieszenia pewnych procesów, a nawet polepszenia końcowych efektów. Mamy dziś owoce i warzywa, które kiedyś były sezonowe, a dziś są dostępne niemal przez cały rok. Tyle tylko, że choć pięknie wyglądają, to coraz trudniej o ich naturalny, prawdziwy smak. Psychoza pośpiechu i natychmiastowych efektów wdziera się do naszego postrzegania życia wewnętrznego i coraz trudniej jest nam zgodzić się na logikę ziarna gorczycy: musi być czas, gdy coś jest malutkie, niewidoczne, wizualnie przysypane, przygniecione czymś innym. W dziele ewangelizacji zniechęcamy się, gdy coś nie przynosi widocznych dla nas efektów, owoców. A przecież i tutaj zbawienną jest cierpliwość oraz świadomość, że nawet to, co ma pozornie znikomą wartość, może z czasem stać się początkiem wielkich dzieł Bożych. Duchu Święty! Natchnij nasze serca swoim światłem, byśmy nigdy nie rezygnowali z najmniejszych gestów i czynów dobroci. Umacniaj w nas cierpliwość, która jest pierwszą cechą miłości, byśmy zawsze pamiętali, że przez nasze dobre czyny uczestniczymy w odwiecznych planach Bożej miłości.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...