Niedziela Trójcy Przenajświętszej

Jedenastu uczniów udało się do Galilei na górę, tam gdzie Jezus im polecił. A gdy Go ujrzeli, oddali Mu pokłon. Niektórzy jednak wątpili. Wtedy Jezus zbliżył się do nich i przemówił tymi słowami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. (Mt 28,16-20)

Doświadczenie możliwe do osiągnięcia zmysłami nie wystarczy, by mieć głęboką wiarę. Mateuszowy opis spotkania Zmartwychwstałego z Apostołami zawiera to jedno, usłyszane przed chwilą wydarzenie, którego niektórzy uczestnicy mimo, że ujrzeli Jezusa, jednak wątpili. To sam Jezus zbliża się do nich, także tych wątpiących, i oznajmia im prawdę o posiadaniu wszelkiej władzy na niebie i na ziemi. Jakże bardzo słowo „władza” ma dziś wiele negatywnych konotacji. Władza Jezusa nie jest jednak przewagą, panowaniem mocniejszego nad słabszym. Tutaj Ten, który ma władzę, pozostaje jednocześnie Tym, który potrzebuje ludzkiej pomocy, pomocy także tych wątpiących, by prawdę o Nim samym zanieśli innym ludziom. Nauczanie w Imię Jezusa jest ściśle związane z udzielaniem chrztu. Ten właśnie podstawowy sakrament zawiera w sobie istotną treść orędzia chrześcijańskiego: dla zagubionego w grzechach człowieka jest oferta darmowego przebaczenia grzechów i uczestnictwa w życiu wewnętrznym samego Boga. Bóg Izraela, będąc jedynym Bogiem, nie jest samotnikiem lecz wspólnotą Osób. Nasze wewnętrzne pragnienie życia w relacjach miłości, w bliskości ukochanych osób bierze się z faktu, że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo samego Boga. Jezus, dzięki któremu poznajemy prawdę o wewnętrznym życiu Boga i dzięki któremu mamy możliwość uczestnictwa w relacjach miłości Boskich Osób, potrzebuje Apostołów, nas, byśmy poprzez chrzest zaproszeni do wspólnoty odwiecznej miłości Boga innym ludziom o tej prawdzie opowiadali i byli jej świadkami. Czyż to nie jest fascynujące zadanie? Świadomi naszej niegodności, grzeszności, małości, czyż mamy odrzucić tę pokorną prośbę Boga? Wiedząc o własnej historii, o ciągłych upadkach i stałym powstawaniu na drodze wiary, nie oczekujmy natychmiastowych owoców i masowych nawróceń ludzi przez nas przekonanych, lecz pamiętajmy, że tu na ziemi stale jesteśmy w drodze i ciągle dojrzewamy w wierze, lecz najważniejszym jest fakt, że On sam jest zawsze z nami!

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...