IV Niedziela Wielkanocna

Jezus powiedział: „Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, do którego owce nie należą, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza. Najemnik ucieka dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.

Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
  Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je potem znów odzyskać. Nikt mi go nie zabiera, lecz Ja od siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca”. (J 10,11-18)

Niedziela Dobrego Pasterza – dzień szczególnej modlitwy o powołania kapłańskie, zakonne, ale także za kapłanów, pasterzy. Wszystko co Jezus mówił o sobie jako dobrym pasterzu zostało zrealizowane w Jego życiu. On naprawdę ryzykował własnym życiem, żeby nas uratować. Zaryzykował i stracił. Dopuścił do tego, że sam stał się ofiarą, gdyż wilk zamiast owiec ostatecznie zaatakował Jego. On był zdolny do takiego poświęcenia, gdyż znał po imieniu tych, za których oddał życie. Owce nie były Mu obce (i nadal nie są!). W tym zaryzykowaniu, całkowitym oddaniu siebie, straceniu własnego życia dla ratowania życia owiec, pokazał wszystkim prawdziwe oblicze miłości pasterskiej. Jako kapłan muszę siebie nieustannie pytać: na ile idę po śladach Mistrza? Pamiętam o surowym napominaniu pasterzy przez św. Augustyna, który zarzucał niektórym, że pasą samych siebie, zamiast owce. Pamiętam o słowach Jezusa litującego się nad ludem, który był jak owce nie mające pasterza. My pasterze – kapłani, którzy często napominamy innych w Imię Pana, słuchając Jezusowych słów z niedzielnego fragmentu Ewangelii, musimy siebie pytać: czy jesteśmy pasterzami według wzoru Jezusowego? Czy pasją mojego kapłańskiego życia jest bycie przy owcach; znajomość ich po imieniu; oddawanie własnego życia za nie; świadomość, że w ofiarowaniu siebie bez reszty Bogu, a przez Niego powierzonym ludziom, jest droga do prawdziwego, głębokiego, kapłańskiego szczęścia?   Panie! Daj nam kapłanów według Serca Twojego. Niechaj będą w swoim życiu tacy, jak tego nauczają. Niechaj troska o struktury, instytucje, własny święty spokój nie przysłoni im nigdy człowieka podarowanego przez Ciebie. Niechaj czytelny przykład życia pasterzy wzmacnia ich wiarygodność tak, aby owce słuchały ich głosu i szły za nim, bo tylko Ty Boże jesteś odpowiedzią na wszystkie ludzkie pytania i najgłębsze tęsknoty człowieczego serca. Uzdolnij Panie do przyjęcia daru kapłańskiego powołania serca wielu, aby także współcześni młodzi ludzie mogli mieć udział w cudach Twojej miłości.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...