Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus miłował, i rzekła do nich: „Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono”. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka.

Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych. (J 20,1-9)

Myślę o Kościele – moim, naszym domu i uczę się z tej sceny ewangelicznej jak budować relacje w Bożej rodzinie. To była Wielka Noc! Jeszcze przed wschodem słońca Maria Magdalena idzie do grobu i jako pierwsza widzi go pusty. Sama jednak nie potrafi pojąć tego, co się stało i właściwie zinterpretować. Biegnie więc do papieża. Tak! Do tego, któremu Jezus powiedział: „Ty jesteś Piotr – Skała i na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne Go nie przemogą”. Ten Piotr po bolesnym doświadczeniu trzykrotnego zaparcia się Mistrza oraz wylanych łzach szczerego żalu, przebywa razem z Apostołem Janem. Umiłowany uczeń jako jedyny z grona Dwunastu pozostał pod krzyżem Jezusa w godzinie Jego agonii i śmierci, słysząc testament Mistrza, w którym cały Kościół otrzymał Maryję za matkę, a Maryja w osobie Jana otrzymała wszystkich za swoje dzieci. Ci dwaj tak różniący się Apostołowie, bez zwłoki udają się razem do miejsca pogrzebania Jezusa. Choć Jan nazywany jest „umiłowanym uczniem” i pierwszy przybywa do grobu, widząc go pustym, to jednak nie wchodzi do środka. Czeka na Piotra – pierwszego spośród Apostołów. Ustępuje mu miejsca. Wchodzi do grobu za papieżem. Będąc przy nim widzi i wierzy. Rozumieją teraz Pisma, które zapowiadały wszystko, lecz do tej pory nie potrafili tego pojąć. Nie potrafili także przyjąć słów Jezusa, mówiącego im o konieczności bycia wydanym w ręce ludzi, skazanym, torturowanym i zabitym. Będąc razem, w pustym grobie, dociera do nich to wszystko z wielką wyrazistością i jasnością pozwalającą także rozumem pojąć, że wypełniło się Pismo, a Jezus pokonał śmierć, przyjmując ją na siebie. Umarł jak każdy człowiek umrzeć musi, lecz zmartwychwstał i już teraz każdy w Nim zmartwychwstać może. Kobieta, pierwszy z Apostołów, umiłowany uczeń – każda z osób inna, każda w tej scenie ma swoją jedyną i niezastąpioną rolę: jest hierarchia i jest miłość; jest świadomość potrzeby drugiego i jest wzajemne uznanie. A wszystko dzieje się wokół Osoby Syna Bożego, Jezusa z Nazaretu, który został zabity, a teraz zmartwychwstał. Panie Jezu Chryste, żyjący stale w swoim Kościele! Niechaj Twój duch pomaga nam rozpoznawać Ciebie Zmartwychwstałego, obecnego pośród nas. Niechaj łączność z Tobą przez udział w sakramentach Kościoła i jedność z braćmi i siostrami w Twojej Miłości potężniejszej niż nasze grzechy i śmierć, staną się dla dzisiejszego świata czytelnym znakiem, że Kościół jest domem otwartym dla każdego.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...