III Niedziela Wielkiego Postu

Zbliżała się pora Paschy żydowskiej i Jezus udał się do Jerozolimy. W świątyni napotkał tych, którzy sprzedawali woły, baranki i gołębie oraz siedzących za stołami bankierów. Wówczas sporządziwszy sobie bicz ze sznurków, powyrzucał wszystkich ze świątyni, także baranki i woły, porozrzucał monety bankierów, a stoły powywracał. Do tych zaś, którzy sprzedawali gołębie, rzekł: „Weźcie to stąd, a nie róbcie z domu Ojca mego targowiska”. Uczniowie Jego przypomnieli sobie, że napisano: „Gorliwość o dom Twój pożera Mnie”.

W odpowiedzi zaś na to Żydzi rzekli do Niego: „Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?” Jezus dał im taką odpowiedź: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”.
  Powiedzieli do Niego Żydzi: „Czterdzieści sześć lat budowano tę świątynię, a Ty ją wzniesiesz w przeciągu trzech dni?”
  On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus.
  Kiedy zaś przebywał w Jerozolimie w czasie Paschy, w dniu świątecznym, wielu uwierzyło w imię Jego, widząc znaki, które czynił. Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo dobrze wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co się kryje w człowieku.    J 2,13-25
 Słuchając niedzielnej Ewangelii jesteśmy świadkami spełnienia się proroctwa Zachariasza, który zapowiadał oczyszczenie świątyni z handlarzy w czasach mesjańskich. Starotestamentalne ofiary składane Bogu wymagały nabycia zwierzęcia ofiarnego, więc ich sprzedaż poniekąd była uzasadniona. Możemy jednak sobie łatwo wyobrazić jakie myśli, sprawy, motywy próśb zaprzątały głowy handlarzy i przybywających do świątyni. Człowiek ma skłonność skupiać się na tym co materialne, przemijające, choć potrzebne do codziennego funkcjonowania. Prowadzi to często do deformacji wiary, a więc relacji człowieka z Bogiem. To ludzie zbudowali świątynię – była ona dziełem człowieka i zapewne wiele trzeba było wysiłku i materialnych dóbr, by ją wykończyć.
  Często jako wierzący zatrzymujemy się na tym, co my daliśmy Panu Bogu, co my dla Niego zrobiliśmy, cośmy Mu ofiarowali. Co więcej, zdarza się, że te nasze najbardziej zbożne dzieła przysłaniają nam samego Boga.
  Bóg posłał Swojego Syna, który przybywa do świątyni i jest odrzucony przez tych, którzy są głęboko przekonani, że stoją na straży Bożego porządku. Zaślepieni sobą nie dostrzegają już prawdziwego Boga, który pragnie być rozpoznany w Osobie Jezusa z Nazaretu i nie oczekuje od człowieka przede wszystkim podarków. Wieloletni trud ludzkich umysłów i rąk po kilkudziesięciu latach runął bezpowrotnie, choć nie runęła Świątynia, którą przyszedł zbudować Bóg. Stwórca Nieba i Ziemi, Bóg Izraela, potrzebował trzech dni, by przyjąć w swym miłosierdziu na siebie to, co było owocem ludzkiego działania oderwanego od Bożego Źródła. Człowiek po grzechu pierworodnym, sam z siebie potrafi grzeszyć, a konsekwencją grzechu jest śmierć. Jezus skazany przez człowieka na śmierć, objawia Wszechmogącą Miłość Boga przez swe Zmartwychwstanie. Wystarczyły trzy dni, by zbudować świątynię, która nie jest ludzką budowlą dla Boga, lecz Bożą budowlą dla człowieka, w człowieku. Pragnieniem Boga jest, by człowiek przez całe życie uczestniczył w Bożych dziełach. Pragnieniem Boga jest, by człowiek odrywając się od siebie samego i własnych ograniczonych możliwości otwierał się na Boże działanie, Bożą inicjatywę, Bożą wszechmoc.
  Panie, który najpełniej okazujesz Swoją wszechmoc w łasce odpuszczania nam grzechów, niechaj nie braknie nam w tym Wielkim Poście odwagi do odrywania się od tego, co jedynie naszym dziełem, planem, oczekiwaniem. Niechaj nasze życiowe porażki budowania życia na sobie samym, otwierają nas na Twoje działanie. Oby szczera spowiedź, była dla nas zawsze doświadczeniem, że to Ty w mocy Swego Ducha stwarzasz nas na nowo, budując z nas Świątynię Swego Mistycznego Ciała, którą jest Kościół.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...