II Niedziela Wielkiego Postu

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden wytwórca sukna na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni.

I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie”. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa.
  A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych. (Mk 9,2-10)

 Apostołowie uczestniczą w wydarzeniach, których inicjatorem jest Bóg: „Jezus wziął z sobą”, „zaprowadził ich”, „Jezus – dosłownie: został przemieniony”, „odzienie stało się lśniąco białe”, „ukazał się im Eliasz z Mojżeszem”, „rozmawiali z Jezusem”. Jest to ogromnie ważne, że uczniowie nie są inicjatorami tego wydarzenia. Oni by tego nie wymyślili! To co zobaczyli i usłyszeli całkowicie ich przerastało, wręcz przerażało. Wypowiedź Piotra jest przykładem reakcji człowieka, który doświadcza ogromu Bożego majestatu – nie wie co mówić, chce coś uczynić, składa obietnicę, chociaż Bóg wcale tego nie oczekuje. Bóg zaprasza ich do udziału w Jego odwiecznych planach miłości wobec uwikłanych w grzechach ludzi. Piotr, Jakub i Jan otrzymują namacalny dowód od Boga, że ten właśnie człowiek Jezus z Nazaretu, po ludzku: syn cieśli, jest oczekiwanym Mesjaszem. I nie przyszedł na świat przede wszystkim po to, by ludzie coś dla Niego uczynili, ale przyszedł dlatego, że pragnieniem Boga jest dać siebie poznać w ogromie swej miłości; okazać człowiekowi jaką ma wartość w Bożych oczach. Uczniowie zostają umocnieni głosem: „To jest mój Syn umiłowany Jego słuchajcie”.
 Jak uświadomiła nam pani Beata, to przerażenie jakiego doświadczyli Apostołowie, było także udziałem Mojżesza na Synaju w spotkaniu z Jahwe. Jezus w całej ziemskiej działalności objawił swą boskość, w ten sposób, tylko jeden raz. To jest bardzo ważny trop! Bóg nie chce miażdżyc grzesznego człowieka potęgą swej boskości! Nasze grzeszne ciała, serca, umysły miałyby trudność z wytrzymaniem takiej dysproporcji. Będzie nam potrzebny czyściec, aby nasze dusze stały się na tyle subtelne, proste, delikatne w miłości, gotowe do bycia jedno z Bogiem, który w swoim miłosierdziu pragnie tego miłosnego zjednoczenia z człowiekiem. Bóg doskonale wie, że człowiek przywiązany do grzechu, który przylgnął do logiki tego świata, potrzebuje wpierw drogi oderwania od niego, oczyszczenia od nieuporządkowanych przywiązań, by przez noc zmysłów i ducha, przygotować się na spotkanie „twarzą w twarz”. Jak pisał Sł. Boży ks. Aleksander Woźny: : Bóg jest Olbrzymem dobroci onieśmielonym naszą małością i grzesznością, który nie chce miażdżyć człowieka wielkością swego majestatu.
 Dlatego też droga Jezusa jest drogą całkowitego uniżenia, rezygnacji niejako z widzialnych oznak boskości. Wchodzi w środowisko grzeszników jakby jeden z nich, co więcej, postanowił ukazać na swoim przykładzie do czego prowadzi logika grzechu, odrzucenia Boga i Jego prawa miłości. Pozwolił aby grzeszny człowiek zmiażdżył Go poprzez fałszywy wyrok, biczowanie, cierniem ukoronowanie, katowanie, wyszydzanie, wyśmianie, ostatecznie zamordowanie na krzyżu. Trudno było sobie wymyślić przez uczniów Jezusa taki scenariusz. Żeby więc nie zwątpili w Niego, kiedy to wszystko będzie się działo, otrzymują „doświadczenie Taboru”, po którym zaraz wracają do normalnej codzienności. Byli umocnieni, a zarazem otwarci na to, co dla nich było niepojęte, jak chociażby „powstanie z martwych”. Nie wszystko stało się jasne, ale jedno pewne: Ten Jezus z Nazaretu jest Synem Bożym, zapowiadanym przez proroków Mesjaszem, w którym wypełniło się Prawo.
 Panie Jezu Chryste! Spraw w mocy swego Ducha, byśmy przesz ten święty czas Wielkiego Postu, porzucili własne pomysły na szczęśliwe życie, którego zdobywaniem jesteśmy udręczeni i wykończeni. Daj nam odkryć, że w Twoim przykładzie życia i w Twoich słowach znajdziemy prawdziwe szczęście.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...