VII Niedziela zwykła

Gdy po pewnym czasie Jezus wrócił do Kafarnaum, posłyszeli, że jest w domu. Zebrało się tylu ludzi, że nawet przed drzwiami nie było miejsca, a On głosił im naukę. Wtem przyszli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech. Nie mogąc z powodu tłumu wnieść go do Niego, odkryli dach nad miejscem, gdzie Jezus się znajdował, i przez otwór spuścili łoże, na którym leżał paralityk. Jezus, widząc ich wiarę, rzekł do paralityka: „Synu, odpuszczają ci się twoje grzechy”.

A siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli w duszy: „Czemu On tak mówi? On bluźni. Któż może odpuszczać grzechy, jeśli nie Bóg sam jeden?”.

Jezus poznał zaraz w swym duchu, że tak myślą, i rzekł do nich: „Czemu nurtują te myśli w waszych sercach? Cóż jest łatwiej powiedzieć do paralityka: »Odpuszczają ci się twoje grzechy«, czy też powiedzieć: »Wstań, weź swoje łoże i chodź?«. Otóż, żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje łoże i idź do domu!”.

On wstał, wziął zaraz swoje łoże i wyszedł na oczach wszystkich. Zdumieli się wszyscy i wielbili Boga, mówiąc: „Jeszcze nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego”.

(Mk 2,1–12)

 Wiara bez uczynków martwa jest – podpowiada nam św. Jakub. Jak wielką wiarę w możliwości Jezusa mieli przyjaciele, krewni, a może po prostu znajomi paralityka, którzy postanowili przynieść go do Mistrza. Wiara jest wejściem w relację z Kimś, Kto naprawdę jest, działa, mówi, dokonuje rzeczy po ludzku niemożliwych. Świadomość nadzwyczajnej mocy jaką posiadał Jezus z Nazaretu, determinuje owych czterech, którzy nie poddając się żadnym przeciwnościom, do końca szukają wszelkich możliwych rozwiązań, by doprowadzić chorego do spotkania z Nauczycielem. Nie bacząc na ludzką opinię, rozbierają dach i spuszczają paralityka przed Jezusa. Mistrz z Nazaretu, będąc wraz z innymi świadkiem działania tych ludzi, publicznie pochwala ich wiarę! Uczy patrzeć głębiej! Dostrzega motywy ludzkiej działalności! Wiara góry przenosi. Oni wiedzieli, że jeżeli zrobią wszystko, co w ich mocy, to Jezus nie pozostanie obojętny na sytuacje cierpiącego. Ich wiara została przekuta w decyzję, działanie, postawienie wszystkiego na jedną kartę.
Nie zawiedli się. Jednak Nauczyciel zwracając się do paralityka znowu na pierwszym miejscu nie akcentuje jego choroby ciała, lecz sięga głębiej, dotykając swoją miłosierną wszechmocą jego grzechów. Mistrz z Nazaretu uświadamia nam, że ostatecznie źródłem wszelkiego zła, każdego cierpienia, także tego niezawinionego, jest grzech. To on jest podstawową chorobą człowieka. W końcowym rozliczeniu, u kresu życia, bez względu na to, ile chorób będziemy mieli na własnym koncie, trzeba będzie nam umrzeć. Wszyscy poniesiemy śmierć, a Tym, który przyniesie ostateczne uzdrowienie, definitywne wieczne zdrowie, wyzwolenie z grzechów, z których sami nie jesteśmy wstanie się uwolnić, jest Jezus z Nazaretu.
Panie! Ty dajesz nadzieję, która sięga poza grób! Ty zapraszasz nas byśmy patrzeli głębiej i dotykali sedna naszych problemów. Nie pozwól nam na płytkie postrzeganie naszego życia, oczekując od Ciebie tylko doraźnych interwencji, według naszych doczesnych planów. Panie przymnóż nam wiary i odwagi, byśmy systematycznie korzystali z sakramentu pokuty i pojednania, który jest sakramentem uzdrowienia. Nie daj nam się ślizgać po powierzchni istnienia. Niechaj Twoja łaska dotyka rdzenia naszych życiowych problemów – naszych grzechów. Jezu ufam Tobie!

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...