IV Niedziela Zwykła

W mieście Kafarnaum Jezus w szabat wszedł do synagogi i nauczał. Zdumiewali się Jego nauką; uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. Zaczął on wołać: „Czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić. Wiem, kto jesteś: Święty Boży”. Lecz Jezus rozkazał mu surowo: „Milcz i wyjdź z niego”. Wtedy duch nieczysty zaczął go targać i z głośnym krzykiem wyszedł z niego.

A wszyscy się zdumieli, tak że jeden drugiego pytał: „Co to jest? Nowa jakaś nauka z mocą. Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są mu posłuszne”. I wnet rozeszła się wieść o Nim wszędzie po całej okolicznej krainie galilejskiej.           (Mk 1,21-28)

 „Na szerokich obszarach Ziemi wiara narażona jest na wygaśnięcie jak płomień, który nie jest więcej podsycany. Stoimy w obliczu głębokiego kryzysu wiary, utraty sensu religijnego, które stanowią największe wyzwanie dla dzisiejszego Kościoła.” Te słowa wypowiedział w miniony piątek Ojciec Święty Benedykt XVI.
 Przejawem kryzysu wiary jest często brak należytej troski, nas chrześcijan, katolików, o nasze życie wewnętrzne. Ciągły pośpiech i życie w permanentnym hałasie sprawiają, że człowiek coraz mniej jest zdolny do samodzielnej refleksji, głębszych przemyśleń, ostatecznie stawiania sobie pytań: kogo ja słucham? Za czyim głosem idę? Czyż powtarzane slogany: „takie są czasy”, „tak teraz wszyscy żyją” nie są przejawem kryzysu wiary? Większość osób wypowiadających te słowa nie potrafi się z tym stylem życia zgodzić, ale mówią: „co mamy robić, taki jest dzisiejszy świat!”
 Stawiam stanowcze pytania: Kto kreuje ten świat? Kto nam narzuca tak nieludzki styl życia? Czy żyjemy jako niewolnicy naszych czasów? PRZECIEŻ TO MY JESTEŚMY TYMI, KTÓRZY SĄ ODPOWIEDZIALNI ZA KSZTAŁT DZISIEJSZEGO ŚWIATA! A jeżeli myślimy, że tak nie jest, to z naszą wiarą jest już naprawdę kiepsko, bo zamiast na Bogu, budujemy już tylko na sobie, na własnych siłach, naszych pomysłach i możliwościach.
 Czy nie „bijemy się w sobie” z takimi oto myślami: przy ogromie zajęć i trosk, trzeba nam jeszcze spełniać praktyki religijne, będące sporym ciężarem dodanym do i tak trudnego już życia?
 Kto nam to podpowiada? Kto kreuje w nas wizerunek Jezusa, który „o wszystko się czepia”, ma stale do nas pretensje i w ogóle utrudnia nam tylko życie? Czy stały głos oskarżenia jest głosem sumienia?
 Bóg pokazuje prawdę o nas samych, ale zawsze w świetle Swego Miłosierdzia; Bóg oskarża grzeszne czyny, postawy, słowa, ale ratuje grzesznika! Jego głos jest zawsze głosem nadziei; miłości większej od grzechu. Jest ratunkiem dla tonącego w grzechach człowieka.
 Panie Jezu Chryste! Ty uwalniasz nas z niewoli złego ducha i nie jesteś wrogiem człowieka, ani też stworzonego świata. Udzielaj nam nieustannie światła Twego Ducha, byśmy w Nim mieli odwagę poznawać Ciebie przez Ewangelię i słuchać Twego głosu w naszym codziennym postępowaniu.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...