II Niedziela Zwykła

Jan stał wraz z dwoma swoimi uczniami i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: „Czego szukacie?” Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi, to znaczy: Nauczycielu, gdzie mieszkasz?” Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.

Jednym z dwóch, którzy to usłyszeli od Jana i poszli za Nim, był Andrzej, brat Szymona Piotra. Ten spotkał najpierw swego brata i rzekł do niego: „Znaleźliśmy Mesjasza”, to znaczy: Chrystusa. I przyprowadził go do Jezusa.
  A Jezus wejrzawszy na niego rzekł: „Ty jesteś Szymon, syn Jana, ty będziesz się nazywał Kefas”, to znaczy: Piotr.    (J 1,35-42)

Wszyscy jako ochrzczeni, uczniowie Jezusa, jesteśmy odpowiedzialni za dzieło nowej ewangelizacji. Spróbujmy pochylić się nad dzisiejszą Ewangelią i wydobyć z Niej wskazówki dla prawdziwego świadka Jezusa.
 Jan ma swoich uczniów. Jego pługa sprowadza się do wskazania innym Jezusa. Chrzciciel ma świadomość, że ostatecznie Jego uczniowie są uczniami Pana, a celem jego działalności jest umożliwić innym kontakt z Jezusem. Uczniowie Jana nie są przez niego zastępowani w relacji z Jezusem. Mistrz z Nazaretu sam podejmuje z nimi dialog. Spotykając idących za Nim, stawia im pytanie, które zmusza ich do fundamentalnej i najważniejszej odpowiedzi: „Czego szukacie?” innymi słowy: Co chcecie?, Jakie są wasze pragnienia? Dlaczego to robicie? Są to pytania o pragnienia i motywy czynu. Uczniowie odpowiadają pytaniem o dom: gdzie mieszkasz? Pytanie pozornie o miejsce, przestrzeń, a w istocie pytanie o relacje, możliwość budowania więzi - chcemy być z Tobą. Zwróćmy uwagę, że ewangelista Jan zupełnie pomija opis miejsca, domu – budynku. Jezus nie reklamuje standardu mieszkania. Zaprasza uczniów do pójścia za sobą. Jeśli chcecie być moimi uczniami, to chodźcie moimi śladami, naśladujcie mnie.
 Gdy podjęli decyzję i poszli za Nim, zobaczywszy gdzie mieszka, pozostali u Niego. Przebywać w obecności Mistrza jest największym szczęściem ucznia Jezusa. Doświadczenie bliskości miłującego Pana nie pozwala jednak człowiekowi pozostawać obojętnym wobec innych ludzi. Andrzej radością odkrycia Mesjasza pragnie dzielić się z najbliższymi, m.in. ze swoim bratem Szymonem. Pierwszy papież zostaje przyprowadzony do Jezusa przez człowieka, by później po latach innych też do Niego prowadzić. Zwróćmy uwagę jak w tym prowadzeniu do Jezusa pozostawia się wolność każdej z osób i jak ważnym jest podjęcie osobistej decyzji.
 Andrzej prowadząc Szymona do Mistrza nie może wiedzieć jakie Bóg ma wobec brata plany, lecz czyniąc to, pomaga bratu odkryć odwieczne miłosne zamiary Boga wobec niego. Andrzej nie uczynił sobie brata podwładnym w Imię Jezusa, lecz miał świadomość, że brat należąc do Boga, odkryje szczęście, jeżeli Bóg sam objawi mu siebie i ukaże mu jego powołanie. To nie Andrzej, lecz Bóg zmieniając imię Szymona na Piotr, daje mu niejako nową tożsamość.
 Nauczycielu z Nazaretu! W mocy Ducha Świętego pomóż nam zachwycić się Tobą. Uczyń nas narzędziami Twej łaski, byśmy odkrywając bogactwo Twej osoby, potrafili innym wskazywać Ciebie, pozostawiając im swobodę decydowania, świadomi, że Ty wobec każdego człowieka masz przygotowany, wypływający z Twej miłości, plan życia, który pragniesz objawić i przez wolną decyzję pozwalasz człowiekowi w nim uczestniczyć, by już tu na ziemi doświadczał przedsmaku nieba i szedł drogą prowadzącą do wiecznego spełnienia.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...