II Niedziela Adwentu

Początek Ewangelii o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym. Jak jest napisane u proroka Izajasza: „Oto Ja posyłam wysłańca mego przed Tobą; on przygotuje drogę Twoją. Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę Panu, prostujcie ścieżki dla Niego”. Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów. Ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy.

Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a żywił się szarańczą i miodem leśnym. I tak głosił: „Idzie za mną mocniejszy ode mnie, a ja nie jestem godzien, aby się schylić i rozwiązać rzemyk u Jego sandałów. Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym”. (Mk 1,1-8)

 Rozważając powyższą Ewangelię, moje serce napełniła przedziwna radość. Radość płynąca z faktu bycia kapłanem. W kontekście potrzeby nowej ewangelizacji, uświadamiam sobie w sposób szczególny, że radość ta może stać się udziałem każdego wierzącego, każdego chrześcijanina – ucznia Jezusa Chrystusa. Mistrz powołując nas do zażyłej komunii, wspólnoty ze sobą, jednocześnie posyła nas do wszystkich ludzi, byśmy nieśli im Dobrą Nowinę – Ewangelię i czynili w mocy Ducha Świętego Kościół domem otwartym dla każdego.
 Jako posłani przez Boga do współczesnego człowieka, często zagubionego, zagonionego, w wielu płaszczyznach manipulowanego, pełnego niepokoju w sercu i zamętu w umyśle, słyszymy, że początkiem wszystkiego jest On – Jezus Chrystus. To On był, jest i stale przychodzi. W Nim jest źródło wszelkiego szczęścia i człowieczego spełnienia. I dlatego to On sam i Jego życie jest treścią owej Dobrej Nowiny. Nie my! Nie nasze talenty! Nie nasze zasługi, uzdolnienia, predyspozycje, osiągnięte cele i zrealizowane ambicje. Nie, lecz On! Mamy być tylko i aż Jego głosem. A głos to dźwięk, nośnik, który bez słowa może być zwykłym hałasem lub też nawet miłą melodią, lecz pozbawioną treści. Nie mamy nikogo na siłę przekonywać, zadowalając się przyznaniem nam racji. To Ten, który był i jest, pragnie stale przychodzić do wszystkich.
 Jan działał na pustyni! Dzisiejszy człowiek boi się ciszy, samotności, odejścia od stającej się normą pogoni, a jednocześnie w głębi tego właśnie pragnie. Czego się boi? Boi się prawdy o sobie, o swoich błędach, zawiedzionych aspiracjach, przegranych życiowych szansach, o swoich grzechach. I właśnie temu człowiekowi, także Tobie i mnie, proponuje się zmianę sposobu myślenia o Bogu, o sobie, o drugim człowieku. Nie lękaj się! Właśnie lekarstwem na to, co Cię trapi, jest Boże przebaczenie.
 Tu naprawdę nie chodzi o zewnętrzne środki, dopasowywanie się do obecnych trendów, nowoczesnych mód. Siłą Jana było głębokie przekonanie: oto za mną idzie Mocniejszy ode mnie! To nie ja jestem gwiazdą, heroldem, posiadaczem wszelkich cnót. Nie! Po mnie idzie mocniejszy ode mnie! Ta świadomość, że nie jestem niczego godzien, nawet tego, by Mu zdjąć obuwie z nóg. Jakież to wyzwalające!
 Reprezentujemy Najwyższego, który pragnie przez przebaczenie zamieszkać w ludzkich sercach, tak stworzonych, że niespokojnych, dopóki nie spocznie w nich On. Jesteśmy powołani i posłani, by Jego zapowiadać. On w Duchu Świętym, na kształt wód wypełniających oceany, pragnie rozlać miłość w sercach wszystkich. Czyż mogło być coś bardziej fascynującego, jak rozdawać Tę właśnie Miłość? Mimo trudów i przeciwności już teraz może nas przepełniać radość in Spiritu Sancto.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...