I Niedziela Adwentu

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Uważajcie i czuwajcie, bo nie wiecie, kiedy czas ten nadejdzie. Bo rzecz ma się podobnie jak z człowiekiem, który udał się w podróż. Zostawił swój dom, powierzył swoim sługom staranie o wszystko, każdemu wyznaczył zajęcie, a odźwiernemu przykazał, żeby czuwał. Czuwajcie więc, bo nie wiecie, kiedy pan domu przyjdzie: z wieczora czy o północy, czy o pianiu kogutów, czy rankiem. By niespodzianie przyszedłszy, nie zastał was śpiących. Lecz co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie”. (Mk 13,33-37)

W postawie czuwania splata się ze sobą aktywność, w której człowiek wykazuje się własna inicjatywą, ale też i gotowość przyjmowania niespodziewanych darów, których dawcą jest Bóg. Czuwać oznacza z jednej strony wypełniać swoje obowiązki, wyznaczone przez Pana, a z drugiej mieć świadomość, że to Pan ustala czas, kiedy przyjdzie. Czuwanie w znaczeniu powyższego fragmentu Ewangelii absolutnie nie oznacza zachowania nacechowanego niepokojem, obawą czy też lękiem. Naturalną rzeczą jest, że aktywność człowieka czuwającego, realizującego rozpoznane w swoim życiu powołanie podarowane mu przez Boga, zawiera w sobie czas na pracę, ale też i na odpoczynek; czas na troskę o powierzone dobro, ale też i czas na mądre korzystanie z niego. Pierwotną jest jednak świadomość obdarowania! Pan podarował nam świat i siebie nawzajem, byśmy współpracowali z Nim, dla właściwie rozumianego rozwoju, dla wspólnego dobra, dla naszego szczęścia. Głównym inicjatorem jest jednak Bóg! Czuwanie, to także umiejętność zatrzymania się i podjęcia rozumowej refleksji nad sobą, światem i Bogiem, a więc zdolność samodzielnego myślenia. Czuwanie to umiejętność cierpliwego, choć aktywnego oczekiwania na interwencję Boga, w czasie i sposobie Jemu tylko znanym.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu znajdujemy modlitwę, w której proszący zwracają się do Boga, aby się odmienił i zszedł do nich rozdzierając niebiosa i demonstrując swoją wielkość wobec całego stworzenia. A jednak potem uświadamiają sobie, że nie Bóg się ma zmienić i okazywać swoją wielkość, która przecież jest dostępna dla człowieka w pięknie i bogactwie stworzonego świata. Nie Bóg ma się zmieniać, lecz człowiek ma rozpoznać Boga i ku Niemu się zwrócić. Problemy ludzi brały się stąd, że „nikt nie wzywał Twojego imienia, nikt się nie zbudził, by się chwycić Ciebie.”

Czyż nie jest to także postawa nas współczesnych? Jesteśmy zabiegani, zagonieni, wykończeni niezdolnością spełnienia, które niby ma przyjść, gdy już wszystko zdobędziemy, co nam się, coraz bardziej prymitywnie i nachalnie, oferuje. Dążymy do realizacji własnych ambicji, planów, pomysłów, kariery i ostatecznie modlitwa sprowadza się do proszenia Boga, by nam w tym wyścigu błogosławił...

On jednak nie przyszedł tak, jak Go o to proszono. On w Jezusie przyszedł skromny, bezbronny, pokorny, słaby, malutki, tak bliski człowiekowi, że aż trudno było się ludziom z tym pogodzić..

Może watro w tym adwentowym czasie na chwilę się zatrzymać. Powiedzieć sobie: Stop! Dosyć! Wystarczy! Nie muszę tego i tamtego zdobywać, mieć, posiadać, udowadniać, demonstrować. Może warto znaleźć czas dla Boga przychodzącego do nas na kartach Ewangelii, by poznawać Go takim, jakim nam siebie daje, a nie takim, jakim nam się wydaje.

CZUWAĆ to zasmakować w Słowie Bożym, odkryć na nowo, że On przychodzi stale, cicho, niepostrzeżenie, ale konkretnie, blisko nas i naszych spraw...

Zdobędziesz się na odwagę CZUWANIA, by rozkoszować się w Nim i w Nim znajdować prawdziwe spełnienie i pokój?

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...