XXXIII Niedziela zwykła

Jezus opowiedział swoim uczniom tę przypowieść: „Pewien człowiek, mając się udać w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek. Jednemu dał pięć talentów, drugiemu dwa, trzeciemu jeden, każdemu według jego zdolności, i odjechał. Zaraz ten, który otrzymał pięć talentów, poszedł, puścił je w obrót i zyskał drugie pięć. Tak samo i ten, który dwa otrzymał; on również zyskał drugie dwa. Ten zaś, który otrzymał jeden, poszedł i rozkopawszy ziemię, ukrył pieniądze swego pana. Po dłuższym czasie powrócił pan owych sług i zaczął rozliczać się z nimi.

Wówczas przyszedł ten, który otrzymał pięć talentów. Przyniósł drugie pięć i rzekł: »Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem«. Rzekł mu pan: »Dobrze, sługo dobry i wierny. Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana«.
  Przyszedł również i ten, który otrzymał dwa talenty, mówiąc: »Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem«. Rzekł mu pan: »Dobrze, sługo dobry i wierny. Byłeś wierny w niewielu rzeczach, nad wieloma cię postawię; wejdź do radości twego pana«.
  Przyszedł i ten, który otrzymał jeden talent, i rzekł: »Panie, wiedziałem, żeś jest człowiek twardy: chcesz żąć tam, gdzie nie posiałeś, i zbierać tam, gdzieś nie rozsypał. Bojąc się więc, poszedłem i ukryłem twój talent w ziemi. Oto masz swoją własność«.
  Odrzekł mu pan jego: »Sługo zły i gnuśny! Wiedziałeś, że chcę żąć tam, gdzie nie posiałem, i zbierać tam, gdziem nie rozsypał. Powinieneś więc był oddać moje pieniądze bankierom, a ja po powrocie byłbym z zyskiem odebrał swoją własność. Dlatego odbierzcie mu ten talent, a dajcie temu, który ma dziesięć talentów. Każdemu bowiem, kto ma, będzie dodane, tak że nadmiar mieć będzie. Temu zaś, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. A sługę nieużytecznego wyrzućcie na zewnątrz w ciemności; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów«”.       Mt 25,14-30

  Miłość nadaje sens ludzkiemu życiu. Jak pisał Karol Wojtyła: „Miłość mi wszystko wyjaśniła”. Zdolność człowieka do miłowania, bez względu na to, czy wie o tym, czy też nie, ma swoje źródło w Bogu. Nikt z nas siebie nie wymyślił. Jesteśmy z Boga, z Jego istnienia, z Jego miłości. Miłość, którą Duch Święty rozlewa w naszych sercach jest najważniejszym i najcenniejszym talentem. Dać każdemu tyle ile jest w stanie przyjąć, unieść, pomieścić, zagospodarować, dobrze wykorzystać, to nie znaczy dać tyle samo, ale znaczy dać z mądrością i miłością, aby każdego napełnić po brzegi. Zazdrość, porównywanie się, niezdrowa rywalizacja, chora konkurencja - to postawy wrogie miłości. Kto się nimi kieruje płoszy miłość z własnego serca.
 Daj nam Panie odkryć jak wielkim skarbem i bogactwem jest każda i każdy z nas. Pomóż nam czytać z piękna stworzonego świata, iż tak jak kwiaty, krzewy i drzewa, będąc tak różnorodne, są piękne we wzajemnej harmonii istnienia, tak samo i my ludzie, wszyscy stworzeni na Twój obraz i podobieństwo, choć tak bardzo się różnimy, możemy stanowić jedno w Tobie i między sobą. Obyśmy odkrywając talenty, które w nas złożyłeś, rozwijali je z Twoją pomocą, najlepiej jak potrafimy, służąc Tobie i drugiemu człowiekowi, byśmy gdy przyjdziesz powtórnie, mogli już w pełni uczestniczyć w Twojej niekończącej się Miłości.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...