XXVIII NIEDZIELA ZWYKŁA

Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu: „Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz inne sługi z poleceniem: «Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe. Przyjdźcie na ucztę». Lecz oni zlekceważyli to i poszli: jeden na swoje pole, drugi do swego kupiectwa; a inni pochwycili jego sługi i znieważywszy ich, pozabijali. Na to król uniósł się gniewem. Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich spalić.

Mt 22, 1-10

  Atak szatana skierowany jest przeciwko zdolności samodzielnego myślenia. Niewłaściwe wykorzystanie wyobraźni, emocji, uczuć; przekonanie, że jedyną rzeczywistością jest ta, której człowiek doświadcza własnymi zmysłami i, że tylko na tym polu można doznać prawdziwej rozkoszy – to wyraźne owoce działania ojca kłamstwa. Kłamstwo o człowieku, świecie i ostatecznie, albo też u podstaw, kłamstwo o Bogu...
 Byłem kiedyś świadkiem dość ostrej polemiki syna z ojcem. Ojciec się chwalił, że syn jest owocem jego nasienia i dzięki niemu, jest tym, kim jest. Syn mówił, że to prawda, ale nie cała prawda. Bo i owszem nie było by syna bez udziału ojca, lecz przecież ojciec nie był pomysłodawcą ani sposobu przekazywania daru życia, ani też tworzenia się w jego organizmie komórek potrzebnych do zapłodnienia. Syn starał się wyjaśnić, że to kim jest w dużej mierze zawdzięcza rodzicom, lecz ze swej natury będąc wolnym, dokonywał i dokonuje samodzielnych wyborów, które często były i są całkowicie odmienne od życiowych decyzji ojca. Nawet argumentem, choć tak oczywistym, nie był fakt, że powołanie syna jest odmienne od powołania ojca, a jego realizacja zakłada rezygnację z tego, co ojciec zawsze demonstracyjnie uważał za źródło szczęścia i spełnienia. Ostatnim stwierdzeniem ojca były słowa: „Jeszcze powiesz, że to działanie Pana Boga? On ma na głowie tyle spraw, że takimi rzeczami się nie zajmuje! Człowiek musi na wszystko sam zapracować i zasłużyć, a wtedy i Bóg mu pomoże!”
 Pozornie może się wydawać, że ta scena odbiega od treści niedzielnej Ewangelii. A jednak: pojawia się fundamentalny problem – problem obrazu Boga.
 Jakże często dzisiejszy człowiek jest przekonany, że to on sam musi nad wszystkim panować, że wszystko od niego zależy, że musi być samowystarczalny i całkowicie niezależny. Czy tutaj nie ma swego źródła tak częste niezadowolenie, frustracje, depresje albo też ciągłe reformowanie świata przez krytykę i oczekiwanie zmiany u innych? Czy podstawą problemów nie jest opór człowieka wobec przyjęcia Boga jako hojnego Dawcy wszystkiego. Przecież nie ja wymyśliłem świat i człowieka! Źródła tryskają, słońce świeci, stworzenia żyją – to wszystko jest darem Stwórcy.
  Uznanie prymatu Boga oznacza m. in. uświadomienie sobie, że uczestniczę w Bożym cudzie życia i miłości. Bóg zastawiając syto stół, zaprasza na ucztę i kochając pozostawia wolność. Daje siebie samego, daje wszystko. Wybór należy do mnie. Przyjmę zaproszenie, czy odrzucę? Rozpoznam Boga jako hojnego gospodarza, czy też będę z uporem maniaka trzymał się bzdurnej koncepcji boga-potwora, który jest wytworem mej grzesznej wyobraźni? (a dodajmy, że tak pozornie wygodniej, bo można dalej pozostawać przy swoich grzesznych przyjemnościach)
 Panie! Przyjmuję Twoje zaproszenie. Chcę nieustannie poznawać Ciebie w pięknie i mądrości stworzonego świata, rozważając Ewangelię i zanurzając się w Twojej Krwi, oczyszczającej mnie z moich grzechów. Już tu na ziemi pragnę kosztować tej szczęśliwości, do której pełni zapraszasz nas po śmierci.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...