XXIV Niedziela Zwykła

Piotr zbliżył się do Jezusa i zapytał: „Panie, ile razy mam przebaczać, jeśli mój brat wykroczy przeciwko mnie? Czy aż siedem razy?”. Jezus mu odrzekł:„Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy. Dlatego podobne jest królestwo niebieskie do króla, który chciał się rozliczyć ze swymi sługami. Gdy zaczął się rozliczać, przyprowadzono mu jednego, który mu był winien dziesięć tysięcy talentów. Ponieważ nie miał z czego ich oddać, pan kazał sprzedać go razem z żoną, dziećmi i całym jego mieniem, aby tak dług odzyskać. Wtedy sługa upadł przed nim i prosił go: »Panie, miej cierpliwość nade mną, a wszystko ci oddam«. Pan ulitował się nad tym sługą, uwolnił goi dług mu darował.

Lecz gdy sługa ów wyszedł, spotkał jednego ze współsług, który mu był winien sto denarów. Chwycił go i zaczął dusić, mówiąc: »Oddaj, coś winien«. Jego współsługa upadł przed nim i prosił go: »Miej cierpliwość nade mną, a oddam tobie«. On jednak nie chciał, lecz poszedł i wtrącił go do więzienia, dopóki nie odda długu.

Współsłudzy jego widząc, co się działo, bardzo się zasmucili. Poszli opowiedzieli swemu panu wszystko, co zaszło. Wtedy pan jego wezwał go przed siebie i rzekł mu: »Sługo niegodziwy! Darowałem ci cały ten dług, ponieważ mnie prosiłeś. Czyż więc i ty nie powinieneś był ulitować się nad swym współsługa, jak ja ulitowałem się nad tobą?«. I uniesiony gniewem pan jego kazał wydać go katom, dopóki mu całego długu nie odda. Podobnie uczyni wam Ojciec mój niebieski, jeżeli każdy z was nie przebaczy z serca swemu bratu”.

Mt 18,21–35

Lektura Mateuszowej Ewangelii z ostatnich niedziel pozwala nam uczestniczyć w procesie dojrzewania w wierze pierwszego papieża. Wiemy, że Piotr pytając o aż siedmiokrotne przebaczenie był już na drodze, która przekraczała granice starotestamentalnego rozumowania. Jednak musimy pamiętać, że to był Piotr, przed którym dopiero było doświadczenie zaparcia się Mistrza i gorzkich łez żalu płynących ze świadomości własnej małości, bezsilności, braku wierności składanym obietnicom i zapewnieniom. To był Piotr sprzed trzykrotnego wyznania miłości Jezusowi i pełnej lęku modlitwy, będącej wołaniem o wypełnienie się Chrystusowej obietnicy – zesłania Ducha Pocieszyciela, który miał moc stworzyć niejako Piotra na nowo i doprowadzić go do całej Prawdy, by mógł się stać świadkiem Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego Pana.
  Jezus świadomy, że Piotr nie będzie jeszcze teraz w stanie pojąć tej logiki hojności Bożego przebaczenia, nie rezygnuje z zaproszenia, by Apostoł podejmował trud nawracania, a więc przekraczał granice własnych horyzontów myślenia. Jezus jest cierpliwym realistą i wspaniałym wychowawcą. Zapewne dopiero bolesne doświadczenie własnej nędzy i grzeszności, a zarazem świadomość ogromu Bożego przebaczenia i wierności Boga w dokonanym wyborze słabego Piotra na Opokę Kościoła, pozwoliły mu pojąć treść usłyszanej przypowieści. Oto ja pierwszy w procesie dojrzewania w Bożej Miłości potrzebuję stale Jego przebaczenia. Sam nie uniosę moich grzechów. Idę, bo Bóg mi przebacza. Tylko ten naprawdę kocha, który ma świadomość jak wiele mu przebaczono. Zaślepiony w swojej pysznej samowystarczalności człowiek, okłamujący siebie i innych, uważając, że nie ma grzechów, zachowuje się jak niegodziwy sługa, który prześladuje winowajców i ciągle będzie zajęty usuwaniem drzazgi z oka brata nosząc belkę we własnym.
 Panie Jezu Chryste! Udzielaj nam swego Ducha, byśmy wędrując tu na ziemi i zderzając się z naszą grzesznością, nigdy nie zwątpili w Twoje Miłosierdzie. Niechaj gotowość stałego przebaczania siostrom i braciom, będzie wyrazem naszej wdzięczności wobec Ciebie za dar odkupienia – Miłość podarowaną nam niejako na kredyt, którego nigdy nie będziemy wstanie spłacić.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...