XXIII Niedziela zwykła

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Gdy twój brat zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź ze sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków opierała się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik. Zaprawdę powiadam wam: Wszystko, co zwiążecie na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążecie na ziemi, będzie rozwiązane w niebie. Dalej zaprawdę powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich”.

Mt 18,15–20

  Upomnienie braterskie to także wyraz miłosierdzia okazanego bliźniemu trwającemu w grzechach. Ta forma miłości wymaga wielkiej odwagi. Często w szerszym gronie mówi się o cudzych, ewidentnych błędach, słabościach, a nawet gorszących postawach, lecz brakuje osób odważnych, które potrafią porozmawiać z gorszycielem w duchu miłości i prawdy. Nie po to, by go osądzić i oskarżyć, lecz uratować. Trzeba ogromnej wrażliwości i pokory, by rozmowa nie przybrała charakteru odczytywanego wyroku.
 Ostatecznie każdy człowiek pozostaje tajemnicą, a Bóg do końca szanuje jego wolność. Jeśli zdobyliśmy się na upomnienie w cztery oczy, jeżeli rozmawialiśmy z odpowiednimi władzami kościelnymi, a nawet otrzymaliśmy błogosławieństwo i powierzono nam z ramienia Kościoła zadanie upomnienia bliźniego, to ostatecznie nie ma pewności, czy dany człowiek przyjmie tę formę pomocy. Trzeba pamiętać, że tylko Bóg i Jego łaska może dokonać prawdziwego nawrócenia serca oraz decyzja danego człowieka. Jestem głęboko przekonany, że najtrudniejszym elementem ewangelicznego nakazu jest przyjęcie postawy Jezusowej wobec tego, który odrzuca upomnienie indywidualne, a także wspólnoty Kościoła. Podjąć modlitwę, post, umartwienie w intencji tej osoby, a zarazem być wolnym w sercu od rozpamiętywania bolesnych doświadczeń, zachowując zażyłą więź z Bogiem – Miłością, będąc stale gotowym na serdeczne przyjęcie tego, który wobec nas zawinił – oto wyraz dojrzałości chrześcijańskiej.
 To nie przypadek, że ta perykopa kończy się ukazaniem wielkiej mocy modlitwy i świadomości stałej obecności Jezusa pośród swoich uczniów.
 Panie Jezu Chryste! Dla Ciebie nie ma rzeczy niemożliwych. Potrzebujemy Twojej łaski, byśmy byli zdolni do wypełniania wszystkich wymagań miłości płynących z Ewangelii. Udzielaj nam nieustannie swego Ducha, byśmy stale podejmując trud własnego nawrócenia, mieli odwagę spełniać wszystkie wskazania Twego nauczania, także te, które po ludzku wiążą się z narażeniem osobom, od których niejako w doczesności jesteśmy uzależnieni.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...