XIX Niedziela Zwykła

Gdy tłum został nasycony, zaraz Jezus przynaglił uczniów, żeby wsiedli do łodzi i wyprzedzili Go na drugi brzeg, zanim odprawi tłumy. Gdy to uczynił, wyszedł sam jeden na górę, aby się modlić. Wieczór zapadł, a On sam tam przebywał. Łódź zaś była już sporo stadiów oddalona od brzegu, miotana falami, bo wiatr był przeciwny. Lecz o czwartej straży nocnej przyszedł do nich, krocząc po jeziorze. Uczniowie, zobaczywszy Go kroczącego po jeziorze, zlękli się myśląc, że to zjawa, i ze strachu krzyknęli. Jezus zaraz przemówił do nich: „Odwagi, Ja jestem, nie bójcie się”.

Na to odezwał się Piotr: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie”.
A on rzekł: „Przyjdź”.
Piotr wyszedł z łodzi i krocząc po wodzie przyszedł do Je­zusa. Lecz na widok silnego wiatru uląkł się i gdy zaczął tonąć, krzyknął: „Panie, ratuj mnie”. Jezus natychmiast wyciągnął rękę i chwycił go, mówiąc: „Czemu zwątpiłeś, małej wiary?”. Gdy wsiedli do łodzi, wiatr się uciszył. Ci zaś, którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym”. Mt 14,22–33

Tak jak w zeszłą niedzielę, tak i dziś Jezus odchodzi na miejsce osobne, aby być sam na sam z Ojcem. Chociaż inne były okoliczności: wtedy - po otrzymaniu informacji o śmierci Jana Chrzciciela, teraz - po cudownym nakarmieniu wielotysięcznej rzeszy ludzi. Widzimy wyraźnie, że Jezus swoim przykładem ukazuje to, co jest najgłębszym fundamentem Jego tożsamości: więź z Ojcem. Jest Synem Boga. Przyszedł objawić światu Jego miłość. Nie da się zrozumieć tego kim On jest w oderwaniu od relacji do Boga Ojca. Wśród różnorodnych zewnętrznych okoliczności dla Jezusa z Nazaretu komunia z Bogiem jest sprawą priorytetową.

Wszyscy którzy idą za Jezusem, przez Niego i dzięki Niemu, są zaproszeni do wejścia w tę najintymniejszą, najbardziej wewnętrzną, a zarazem stanowiącą o godności każdego człowieka, relację z Bogiem Ojcem. W Jednorodzonym Synu także i my stajemy się przybranymi córkami i synami Boga. Jesteśmy dziećmi Boga. Stwórca kosmosu otacza nas ojcowską troską. Wśród życiowych sukcesów oraz porażek Jego miłość i opieka nad nami, pozwalają nam zachować pokój serca i głęboką ufność.

Zdaje się, że właśnie tego dotyczyła lekcja jaką otrzymują Apostołowie. Pozornie Jezus zostawił ich samych na wzburzonym morzu, wśród przeciwności. Przybywa do nich w sposób zaskakujący: krocząc po jeziorze. Nie dziwi chyba nikogo fakt, że to jeszcze bardziej potęguje lęk uczniów. Jednak słowa Jezusa, kierowane do przebywających w łodzi, kolejny raz uświadamiają im, że ich Mistrz jest Synem Bożym i są Mu posłuszne wszelkie żywioły. Piotr bardzo szybko pojmuje tę prawdę i pragnie uczestniczyć w doświadczeniu swego Nauczyciela. Wierzy Jego słowom i także kroczy po wzburzonych falach. Odkrył moc wiary, a zarazem zobaczył jak bardzo jeszcze jego wiara nie jest ugruntowana. Widok silnego wiatru przestraszył go. Jakby wrócił znowu do oceny sytuacji według własnych możliwości, a przecież tak myśląc nie wychodziłby w ogóle z łodzi. Wiara, więź z Bogiem nie polega na jednorazowym zrywie, ale na stałej z Nim relacji, na ciągłym zwracaniu się do Niego, na porzucaniu własnej, pysznej samowystarczalności.

Pochylając się nad tym fragmentem Ewangelii, przypominam sobie tytuł książki – wywiadu rzeki, jaki przeprowadzono z naszym Metropolitą Arcybiskupem Damianem: „Ciągle tonę i chwytam Jezusa”. Bo być w komunii z Bogiem, to niejako ciągle na nowo wołać do Boga: „Panie ratuj!” i doświadczać Jego pewnej, wyciągniętej do nas dłoni.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...