XVIII Niedziela Zwykła

Gdy Jezus usłyszał o śmierci Jana Chrzciciela, oddalił się stamtąd w łodzi na miejsce pustynne, osobno. Lecz tłumy zwiedziały się o tym i z miast poszły za Nim pieszo. Gdy wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi i uzdrowił ich chorych. A gdy nastał wieczór, przystąpili do Niego uczniowie i rzekli: „Miejsce tu jest puste i pora już spóźniona. Każ więc rozejść się tłumom: niech idą do wsi i zakupią sobie żywności”. Lecz Jezus im odpowiedział: „Nie potrzebują odchodzić; wy dajcie im jeść”. Odpowiedzieli Mu: „Nie mamy tu nic prócz pięciu chlebów i dwóch ryb”.

On rzekł: „Przynieście mi je tutaj”.
  Kazał tłumom usiąść na trawie, następnie wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, odmówił błogosławieństwo i połamawszy chleby, dał je uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości i zebrano z tego, co pozostało, dwanaście pełnych koszy ułomków. Tych zaś, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie licząc kobiet i dzieci.  (Mt 14,13–21)

Być w jedności z Bogiem Ojcem i służyć konkretnym ludziom, to dwa fundamentalne wymiary życia ludzkiego Jezusa. Pragnienie bycia osobno po śmierci Jana Chrzciciela jest wyrazem troski Jezusa o wspólnotę z Ojcem Niebieskim, wśród rozlicznych zewnętrznych zagrożeń. Najlepszym jednak sprawdzianem autentyczności tej relacji jest służba wobec potrzebujących. Dlatego też Jezus widząc ludzi, którzy za Nim szli, litował się nad nimi uzdrawiając ich. Ewangelie wyraźnie ukazują, że Jezus troską swoją otaczał ludzi w ich doczesnym wymiarze życia.
 Bardzo ciekawą jest lekcja, którą Jezus daje swoim Apostołom. Dopuszcza do sytuacji, w której również oni mogą ukazać zatroskanie o ludzi idących za Nim. Apostołowie kierując się trzeźwym umysłem i życiowym realizmem, proponują by Mistrz odprawił tłumy dla zakupienia żywności. I tutaj następuje moment kulminacyjny tej lekcji – Jezus pozornie żąda od Apostołów rzeczy niemożliwej do zrealizowania: „wy dajcie im jeść”. Teraz zderzają się oni z trudną prawdą: na podstawie posiadanych środków i własnych możliwości nie są w stanie spełnić polecenia Mistrza. I tu się objawia sekret ucznia Jezusa: nie własne siły, nie swoje możliwości, nie ambitne plany i ludzkie wizje, lecz posłuszeństwo względem Pana i Jego obecność jest kluczem do rozwiązywania sytuacji po ludzku niemożliwych do zrealizowania.
 Wszechpotężny Bóg w swojej pokorze zaprasza zwykłych ludzi do udziału w cudach Jego miłości. W oparciu o „niewiele”, które zdołali zdobyć Apostołowie Jezus dokonuje cudu rozmnożenia. Proszę zauważyć, że to nie Jezus rozdaje pomnożone dary, lecz uczniowie podają chleby i ryby tłumom. Być uczniem Jezusa, to znaczy być zaproszonym do uczestnictwa w cudach Jego miłości.
 Daj nam Panie, byśmy nigdy nie zwątpili w Twoją przemożną pośród nas obecność. Umocnij naszą wiarę, aby sytuacje po ludzku beznadziejne, były dla nas okazją przylgnięcia do Ciebie i słuchania Twoich słów, byśmy mogli stać się świadkami także i dziś cudów Twej miłości.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...