41. Niedziela Zesłania Ducha Świętego

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: „Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

A Jezus znowu rzeki do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”.

J 20,19–23

Sytuacja w której znajdują się Apostołowie, po ludzku, jest całkowicie beznadziejna! Oto ich Mistrz został zabity. Wprawdzie zapowiadał, że będzie cierpiał i zostanie zamordowany, jednak oni nie dopuszczali do siebie takiej możliwości przebiegu wydarzeń– Piotr nawet Jezusa upominał, gdy o tym mówił. Teraz są przepełnieni lękiem, obawą o własne życie, bo skoro Żydzi w ten sposób pozbyli się Nauczyciela, to teraz dokończą dzieła rozprawiając się z Jego uczniami. Z pewnością mieli także w sobie poczucie własnej kompromitacji spowodowanej zdradą Mistrza oraz opuszczeniem Go w momencie Jego konania i śmierci. Myślę, że to bardzo ważne, abyśmy sobie to ciągle uzmysławiali. Trzeźwy realizm mówił: sytuacja beznadziejna! Bo chociaż Jezus zapowiadał swoje zmartwychwstanie, to przecież w żaden sposób nie mogli sobie tego wyobrazić. Teraz egzystencjalnie są pozbawieni jakichkolwiek szans.

Jakże często nie potrafimy wytrzymać tego napięcia, które w takich okolicznościach się pojawia. Każdy z nas z pewnością już nie jeden raz w swojej życiowej wędrówce, stanął przed ścianą nie do rozbicia, murem nie do przeskoczenia. Bezradność, bezsilność, pustka, po prostu nic się nie da zrobić.

Właśnie w taką sytuację, takie okoliczności, pośród takich ludzkich przegranych, wchodzi Jezus w sposób całkowicie nieprzewidywalny! Udziela im tego, czego najbardziej potrzebują właśnie teraz: pokoju, którego im świat dać nie może! To nie zwidy, halucynacje, mogą doświadczać zmysłami: pokazuje im ręce i bok! Ten sam Jezus, którego skatowano i zabito, teraz jest z nimi. I daje im najważniejsze zadanie: posyła ich, tak jak Go posłał Ojciec. Treścią ich posłania będzie to, co oni w tym momencie sami otrzymali: pokój serca płynący z przebaczenia grzechów. Owocem męki, śmierci, ale też i zmartwychwstania Jezusa jest NOWE STWORZENIE! Tchnął na nich, jak u początków stworzenia Bóg tchnął w Adama ducha ożywiającego. Teraz On, Jezus, Syn Boży, będący jedno z Ojcem, ludziom obumarłym na skutek konsekwencji grzechu pierworodnego i własnych grzechów, udziela Ducha Świętego. Oto zupełnie NOWA RZECZYWISTOŚĆ!

Stajemy się Nowym Stworzeniem dzięki potędze Bożej Miłości, Bożego Miłosierdzia. Duch Święty stwarza nas na nowo nieustannie w sakramencie pokuty i pojednania, który w tej ewangelicznej scenie został właśnie ustanowiony. Potrzeba przyjmowania Bożego przebaczenia i misja odpuszczania grzechów innym staje się tożsama z kapłaństwem ustanowionym podczas ostatniej wieczerzy.

Boże Dobry, który wszechświat stworzyłeś z tak wielką fantazją i polotem. Ty pozwalasz nam podziwiać Twoje dzieło stworzenia, które nie jest naszym pomysłem! Dodaj nam odwagi, byśmy nie ograniczali Twojej wspaniałomyślnej miłości i w sytuacjach po ludzku beznadziejnych przyzywali Twego Ducha, pozwalając Mu przede wszystkim stwarzać nas na nowo w systematycznej spowiedzi sakramentalnej. Przyjdź Duchu Święty...