IV Niedziela Wlkanocna

Jezus powiedział: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. Kto jednak wchodzi przez bramę, jest pasterzem owiec. Temu otwiera odźwierny, a owce słuchają jego głosu; woła on swoje owce po imieniu i wyprowadza je. A kiedy wszystkie wyprowadzi, staje na ich czele, a owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają. Natomiast za obcym nie pójdą, lecz będą uciekać od niego, bo nie znają głosu obcych”.

Tę przypowieść opowiedział im Jezus, lecz oni nie pojęli znaczenia tego, co im mówił. Powtórnie więc powiedział do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Ja jestem bramą owiec. Wszyscy, którzy przyszli przede Mną, są złodziejami i rozbójnikami, a nie posłuchały ich owce. Ja jestem bramą. Jeżeli ktoś wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę. Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć. Ja przyszedłem po to, aby owce miały życie i miały je w obfitości”.

J 10,1–10

Wejść przez bramę, by nie być złodziejem i rozbójnikiem. By być pasterzem, który nie uprawia polityki, karierowiczostwa, dostosowywania się do chwilowych potrzeb „większości”; który nie boi się wypaść z rankingu, kiedy trzeba narazić się tym, od których się zależy; by nie uciekać, kiedy trzeba spojrzeć w oczy i bez agresji, pozostać przy swoim zdaniu, jeżeli domaga się tego wierność sumieniu.
 Być pasterzem, do którego lgną owce, a nie od którego uciekają; by nie mówić własnych słów, lecz Słowa Najwyższego, bo przecież Jego głos owce znają. Żeby kosztem owiec nie zachłysnąć się sobą...
 Panie Jezu, Dobry Pasterzu! Jakże to trudne... Oddawać życie owcom i za owce!
 Uczynić Ciebie bramą, to zrezygnować z siebie, bo przecież „krzyż stał się bramą”! To on prowadzi do nowego życia. Ty Panie zwyciężyłeś przez krzyż. Uzdolnij nas kapłanów, Twoje niegodne sługi, do stałego przyjmowania obfitości łask Twego Miłosierdzia, które płyną z Twego krzyża. Pomóż nam, byśmy ciągle na nowo odkrywali, że kapłaństwo, w którym uczestniczymy bez naszych zasług, jest wyrazem Twojej pokory i odwagi, gdyż w tak niegodne dłonie, oczy, uszy, serca, dusze złożyłeś tak wiele, bo przecież siebie samego! Byśmy uświadamiali sobie, że kapłaństwo jest także wyrazem Twojej wiary w człowieka, iż jest on zdolny odpowiedzieć na tak przeobfitą, uprzedzającą zawsze, miłosierną miłość.
 Panie! Przemieniaj nas stale na nowo, byśmy każdego dnia w Tobie samym odkrywali nasza tożsamość i przez permanentne nawracanie się, pozwalali Tobie działać w nas i przez nas, dla dobra świata i całego Kościoła.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...