III Niedziela Wielkanocna

Oto dwaj uczniowie Jezusa tego samego dnia, w pierwszy dzień tygodnia, byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni ze sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali ze sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi. Lecz oczy ich były niejako na uwięzi, tak że Go nie poznali. On zaś ich zapytał: „Cóż to za rozmowy prowadzicie ze sobą w drodze?”. Zatrzymali się smutni. A jeden z nich, imieniem Kleofas, odpowiedział Mu: „Ty jesteś chyba jedynym z przebywających w Jerozolimie, który nie wie, co się tam w tych dniach stało”.

Zapytał ich: „Cóż takiego?”. Odpowiedzieli Mu: „To, co się stało z Jezusem z Nazaretu, który był prorokiem potężnym w czynie i słowie wobec Boga i całego ludu; jak arcykapłani i nasi przywódcy wydali Go na śmierć i ukrzyżowali. A myśmy się spodziewali, że właśnie On miał wyzwolić Izraela. Teraz zaś po tym wszystkim dziś już trzeci dzień, jak się to stało. Co więcej, niektóre z naszych kobiet przeraziły nas: były rano u grobu, a nie znalazłszy Jego ciała, wróciły i opowiedziały, że miały widzenie aniołów, którzy zapewniają, iż On żyje. Poszli niektórzy z naszych do grobu i zastali wszystko tak, jak kobiety opowiadały, ale Jego nie widzieli”. Na to On rzekł do nich: „O, nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy! Czyż Mesjasz nie miał tego cierpieć, aby wejść do swojej chwały?”. I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: „Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił”. Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im, Wtedy otworzyły się im oczy i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu. I mówili nawzajem do siebie: „Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?”. W tej samej godzinie wybrali się i wrócili do Jerozolimy. Tam zastali zebranych Jedenastu i innych z nimi, którzy im oznajmili: „Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi”. Oni również opowiadali, co ich spotkało w drodze, i jak Go poznali przy łamaniu chleba.

Łk 24,13–35

Jakże się cieszę, że Ewangelia nie jest lukrowaną bajką o samych wspaniałych ludziach, którzy spotkali Jezusa, przeżyli swoje nawrócenie i żyli bez żadnych problemów. Radością i pokojem, a także odwagą i zachętą do stałego wysiłku napełnia lektura Ewangelii, która jest historią ludzi zwyczajnych, jak każdy z nas, którzy spotkawszy Jezusa wyruszyli w drogę porzucania własnych koncepcji i otwierania się na to, co objawia Bóg. Jakże często przypominam uczniów idących do Emaus, kiedy tłumaczę Jezusowi to, co widzę po swojemu, a co dotyczy Jego samego, w czym On najpełniej uczestniczy, co jest Jego zamysłem. Tak często uparcie trzymam się własnej wersji wydarzeń i oczekuję po Bogu realizacji moich planów. Tak mało używam rozumu w odczytywaniu tego wszystkiego co On objawia mi przez wydarzenia mojego życia. Tak często się spodziewam... A przecież On sam dołącza się do mojej drogi życia w każdym człowieku, w każdym bez wyjątku, którego spotykam w mojej zwykłej codzienności; pozwala się ugościć, gdy przyjmuję innych w gościnę; daje siebie tak pokornie zawsze w Eucharystii, gdy słucham Jego Słowa i karmię się Jego Ciałem. Panie Jezu! Udzielaj nam łaski, abyśmy nie byli bezrozumni, aby nasze serca pałały gdy do nas mówisz w swoim słowie i przez drugiego człowieka. Obyśmy przestali się spodziewać, a zaczęli przyjmować i odczytywać to wszystko co nam w życiu dajesz, nadto i Ciebie samego.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...