Niedziela Palmowa Męki Pańskiej

Żołnierze namiestnika zabrali Jezusa z sobą do pretorium i zgromadzili koło Niego całą kohortę. Rozebrali Go z szat i narzucili na Niego płaszcz szkarłatny. Uplótłszy wieniec z ciernia, włożyli Mu na głowę, a do prawej ręki dali Mu trzcinę. Potem przyklękali przed Nim i szydzili z Niego, mówiąc: Witaj, królu żydowski! Przy tym pluli na Niego, brali trzcinę i bili Go po głowie. A gdy Go wyszydzili, zdjęli z Niego płaszcz, włożyli na Niego własne Jego szaty i odprowadzili Go na ukrzyżowanie.

Wychodząc, spotkali pewnego człowieka z Cyreny, imieniem Szymon. Tego przymusili, żeby niósł krzyż Jezusa. Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą, to znaczy Miejsce Czaszki, dali Mu pić wino zaprawione goryczą. Skosztował, ale nie chciał pić. Gdy Go ukrzyżowali, rozdzielili między siebie Jego szaty, rzucając o nie losy. I siedząc, tam Go pilnowali. A nad głową Jego umieścili napis z podaniem Jego winy: To jest Jezus, król żydowski. Wtedy też ukrzyżowano z Nim dwóch złoczyńców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie. Ci zaś, którzy przechodzili obok, przeklinali Go i potrząsali głowami mówiąc: Ty, który burzysz przybytek i w trzech dniach go odbudowujesz, wybaw sam siebie; jeśli jesteś Synem Bożym, zejdź z krzyża! Podobnie arcykapłani z uczonymi w Piśmie i starszymi, szydząc, powtarzali: Innych wybawiał, siebie nie może wybawić. Jest królem Izraela: niechże teraz zejdzie z krzyża, a uwierzymy w Niego. Zaufał Bogu: niechże Go teraz wybawi, jeśli Go miłuje. Przecież powiedział: Jestem Synem Bożym. Tak samo lżyli Go i złoczyńcy, którzy byli z Nim ukrzyżowani. Od godziny szóstej mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Około godziny dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eli, Eli, lema sabachthani? To znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Słysząc to, niektórzy ze stojących tam mówili: On Eliasza woła. Zaraz też jeden z nich pobiegł i wziąwszy gąbkę, napełnił ją octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić. Lecz inni mówili: Poczekaj! Zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, aby Go wybawić. A Jezus raz jeszcze zawołał donośnym głosem i wyzionął ducha.

(Mt 27, 27-50)

Ci którzy skazali Jezusa na śmierć byli przekonani, że robią to z powodu Jego bluźnierstwa: nazywał siebie Synem Boga. To przechodziło ludzkie pojęcie, aby Ten, którego znali, o którym wiedzieli skąd jest, jak się nazywa, kim są jego rodzice, jego krewni, mógł być oczekiwanym Mesjaszem. Nie pozwolili Bogu być tym kim chce być. Nie pozwolili Bogu być miłośnikiem człowieka, bliskim jego doli, współodczuwającym i współcierpiącym, bezbronnym i pokornym, broniącym się prawdą i miłością, szalonym w miłosierdziu wobec znękanej grzechami ludzkości. Był zbyt prosty, normalny, ludzki...

Wołanie o prymat Boga w naszym życiu jest wołaniem o porzucenie naszych ciasnych ram, wyobrażeń, przyzwyczajeń dotyczących wizerunku Boga! Tak, On jest Sługą i Żebrakiem ludzkiej decyzji! Tak, pozwala się oszpecić przez zaślepionych agresją grzeszników, wciąż uciekających przed poczuciem własnej winy. Tak, pozwala się skatować, byle by wybrzmiała prawda: Bóg nigdy nie jest przeciwko człowiekowi – nawet największemu grzesznikowi! Bóg nie wtrąca do piekła! Tylko człowiek odrzucając Boga bogatego w miłosierdzie, odrzuca wieczną szczęśliwość! Bóg miłując, pozostawia człowieka wolnym aż do końca. Grzechy zniewalają, ale nie Bóg!

Boże, który w Swoim Synu przyszedłeś do nas byśmy nie musieli wymyślać Twego wizerunku, zachwyć nas sobą! Pomóż nam się zdumieć prawdą o Twoim dla nas uniżeniu! Uzdolnij nas do porzucania tego, co w naszej wyobraźni bezmyślną Ciebie kreaturą! Szalony Miłośniku grzesznego człowieka niechaj Twoja bezbronność rozbroi naszą fałszywą samowystarczalność! Oby nie był dla nas daremny trud Twej męki! Wszechmogący w miłości Boże, daj nam z nici Bożego Słowa tkać ikonę Twego oblicza w naszych duszach, aby i przez nas inni mogli poznać Ciebie takim jakim jesteś.