IV NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

Jezus przechodząc ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: „Idź, obmyj się w sadzawce Siloe”, co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: „Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?”. Jedni twierdzili: „Tak, to jest ten”, a inni przeczyli: „Nie, jest tylko do tamtego podobny”. On zaś mówił: „To ja jestem”.

Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A dnia tego, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: „Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę”.

Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: „Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu”. Inni powiedzieli: „Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?”. I powstało wśród nich rozdwojenie. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: „A ty, co o Nim myślisz w związku z tym, że ci otworzył oczy?” Odpowiedział: „To jest prorok”.

Na to dali mu taką odpowiedź: „Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać?”. I precz go wyrzucili.

Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go rzekł do niego: „Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?”. On odpowiedział: „A któż to jest. Panie, abym w Niego uwierzył?”. Rzekł do niego Jezus: „Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie”. On zaś odpowiedział: „Wierzę, Panie!” i oddał Mu pokłon.

/J 9,1.6–9.13–17.34–38/

Wydaje się, że jednym z podstawowych problemów współczesnego człowieka jest brak samodzielnego myślenia. Nie wiadomo do końca kto ustala co jest politycznie poprawne, a co nie. Często podstawowe prawo naturalne, które każdy człowiek może odkryć, używając własnego rozumu oraz obserwując siebie i świat, określa się jako nakazy i zakazy płynące z religijności. Wielość i różnorodność wyznań sprawia, że żadne normy moralne nie mogą być określane jako obiektywne, a więc obowiązujące wszystkich, gdyż w ten sposób odbierały by nowoczesnemu człowiekowi wolność. Jan Paweł II przypominał, że wiara i rozum są jak dwa skrzydła, na których duch ludzki unosi się ku kontemplacji prawdy. Wiara bez rozumu staje się zabobonem, a rozum bez wiary może stać się niewolnikiem fałszywych ideologii, które deklarując się jako neutralne wyznaniowo, ostatecznie odwracają się przeciw człowiekowi, stając w sprzeczności z jego naturą. Człowiek uzdrowiony z dzisiejszej Ewangelii dał wiarę słowom Jezusa, wypełnił proste polecenie, wykonując co było dla niego możliwe i doświadcza uzdrowienia. Logicznie myśląc dochodzi do wniosku, że ten, który mu to uczynił jest prorokiem, bo władzą pochodzącą od Boga uzdrowił go z choroby. Jezus otwierając mu oczy ciała, otwiera też oczy jego duszy. Niewidomy od urodzenia odzyskuje wzrok i widzi Jezusa, który mu się objawia jako Mesjasz. Logiczne myślenie i wiara idą w parze. Jezus dając siebie poznać wzywa do aktu wiary. Faryzeusze sami ustalili: po pierwsze: kto uzna Jezusa za Mesjasza zostaje wyłączony z synagogi, po drugie: Jezus jest grzesznikiem, a kto by sądził inaczej zawsze może być wyśmiany i uznany za nierozumnego z powodu wrodzonej ułomności. Jeżeli fakty przeczą – to tym gorzej dla faktów. Trzeba je właściwie przedstawić, zinterpretować i zaraz nabierają medialnej poprawności.
 Panie Jezu pomóż nam byśmy nie wymyślali Ciebie w naszej wyobraźni i nie narzucali Ci co masz czynić, lecz poznając Ciebie takim jakim się dałeś poznać, uznali w Tobie Zbawiciela świata. Obyśmy wyznawali wiarę w Ciebie, a prawo moralne zapisane w naszych sercach odkryli i uznali za wielki dar, będący wskazówką do szczęśliwego życia.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...