II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU

Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką osobno. Tam przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. A oto im się ukazali Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: „Panie, dobrze, że tu jesteśmy; jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza”.

Gdy on jeszcze mówił, oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie, Jego słuchajcie”. Uczniowie, słysząc to, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: „Wstańcie, nie lękajcie się”. Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, Jezus przykazał im, mówiąc: „Nie opowiadajcie nikomu o tym widzeniu, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie”. (Mt 17, 1-9)

  W drugą niedzielę Wielkiego Postu Jezus pragnie nas zabrać ze sobą, osobno, wysoko. Jakże ważnym jest pozwolić Bogu na to! Spróbujmy ograniczyć czas spędzony przed telewizorem, komputerem, ze stale włączoną muzyką. Człowiek dzisiejszy wręcz panicznie boi się ciszy, a przecież tylko w ciszy można usłyszeć Boga i poznać siebie.
 Jezus objawia uczniom swe bóstwo, ale także zapowiada w ten sposób przebóstwienie człowieka. Obecność Mojżesza i Eliasza potwierdza, że w Jezusie z Nazaretu spełniają się zapowiedzi proroków i wypełnia się Prawo. Wobec tego doświadczenia Piotr ze swoim gwałtownym charakterem pragnie wykonać coś od siebie, niejako zatrzymać tę chwilę i ogarnąć ludzkimi możliwościami to, co przekracza czysto naturalne pojmowanie. A przecież nie to jest teraz najważniejsze, aby coś uczynić dla Boga! Przede wszystkim chodzi o to, aby przyjąć Jezusa takim jakim On siebie daje poznać; aby posłuchać, co Bóg ma do powiedzenia; aby to Bóg miał inicjatywę.
 Obecność Boga Ojca, którą symbolizuje obłok, i Jego głos jest doświadczeniem powalającym z nóg, całkowicie wykraczającym poza oczekiwania czysto ludzkie. Jednak Bóg nie chce miażdżyć człowieka swą wielkością, dlatego też po tym doświadczeniu Jezus zbliża się do nich i dotyka ich swoim ludzkim dotykiem, prosząc by się nie bali. Znów zobaczyli Go oczyma ciała, takim jakim był w drodze na górę.
 I teraz dokonuje się to, co wydaje się być przesłaniem dla Apostołów: macie w sercu doświadczenie ponadnaturalne, które powala z nóg i potwierdza Boskość Jezusa, ale Bóg pragnie wejść w życie ludzi w sposób jak najbardziej ludzki, prosty, pokorny, skromny. Chce dotykać ludzkich spraw, być blisko człowieka, wsłuchiwać się w rytm bicia jego serca, towarzyszyć człowiekowi we wszystkich jego życiowych sytuacjach, aż po cierpienie, konanie i śmierć. Pozwólcie Bogu na to...
 Panie Jezu, pokorny Sługo człowieka, dodawaj nam odwagi byśmy potrafili w czasie Wielkiego Postu odchodzić na ubocze, odrywać się od tego, co tak bardzo nas angażuje, byśmy mogli usłyszeć Twój głos, Twoje słowo, którym pragniesz nas prowadzić przez konkret naszego doczesnego życia ku wieczności. Byśmy na nowo odkryli Twoją wszechmogącą i pokorną obecność, pośród wszystkich naszych codziennych trosk i spraw.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...