XXXII Niedziela zwykła

Podeszło do Jezusa kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: „Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: »Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu«. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie. Wziął ją drugi, a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci. W końcu umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę”.

Jezus im odpowiedział: ”Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. Lecz ci, którzy uznani są za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa o krzaku, gdy Pana nazywa »Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba«. Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją”. (Łk 20,27-38)

  Jako kapłan przygotowując homilię, zanim idę przed Najświętszy Sakrament, by wsłuchać się w głos Pana, rozważając Jego Słowa, bardzo lubię posłuchać ludzi świeckich; co takiego w nich dana Ewangelia wzbudza, do czego zachęca, jakie myśli i uczucia rodzi. Tak samo dzieje się z tymi komentarzami do niedzielnej Ewangelii. Poprosiłem Kasię, która ukończyła filologię polską, a pracuje obecnie w bibliotece w jednym z rybnickich liceów ogólnokształcących, aby dzieliła się ze mną swoimi przemyśleniami nad poszczególnymi fragmentami Dobrej Nowiny. Kasia napisała w liście: „Niedzielna Ewangelia wg. św. Łukasza (20, 27-38) budzi we mnie niepokój. Wynika z niej, iż małżeństwo jest potrzebne ludziom tylko i wyłącznie na tym świecie, po zmartwychwstaniu potrzeby ziemskie nie będą potrzebami dzieci Boga. Nie wyobrażam sobie, że w niebiosach z Marcinkiem nie jesteśmy małżeństwem... Wiem, że to infantylne podejście z mojej strony...ale jeszcze tego nie ogarniam...” Myślę, że nie tylko Kasia! Kiedy rodzicom oznajmiłem, że podjąłem decyzję pójścia do seminarium, to ojciec, śląski górnik, sztygar zmianowy postawił tylko jedno konkretne pytanie, czy ja kiedykolwiek zasmakowałem piękna miłości ze strony kobiety – ujął to w trochę innych słowach. I Kasia, i Ojciec szczerze wyrazili swoje poglądy i odczucia.
Jezus mówi wyraźnie, że ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani rozum ludzki nie jest w stanie sobie wyobrazić, co Bóg nam przygotował w wieczności.
Miłość mężczyzny i kobiety, miłość małżeńska, której owocem jest dziecko, to najpiękniejsza ikona, odbicie, odblask miłości Boga, który przecież jest Wspólnotą Osób żyjących w miłości. Tak więc jest ona preludium, zapowiedzią, przedsmakiem tego, co przed nami w wieczności: uczestnictwo w odwiecznej miłości Boga, pełnia szczęścia, spełnienie najgłębszych pragnień i tęsknot.
I właśnie celibat kapłański, w którym uczestniczę jest namacalnym świadectwem tejże właśnie rzeczywistości, gdzie ani żenić się nie będą, ani za mąż wychodzić, a jednak będą żyli w miłości. Nie zostałem kapłanem z powodu „kobieco-wstrętu” lub „dziecio-wstrętu”. Nie jestem najbrzydszy życiowy niedorajda. Na pewno by się znalazła jakaś niewiasta, która by mnie pokochała. A jednak odkryłem coś, czego sam do końca nie rozumiem, nie ogarniam: Miłość, która mnie uwiodła. Nie jest to fikcja, bo przecież postawiłem na tej szali całe moje życie. I doświadczam szczęścia, spełnienia, gdy rozgrzeszam, przepowiadam Słowo Boga, nauczam, posługuję ludziom różnych stanów. Ufam, że nie staję się „zmierzłym” kawalerem, gromadzącym bogactwa egoistą, myślącym tylko o własnej wygodzie.

PANIE JEZU POMÓŻ NAM KAPŁANOM PRZEZ ŻYCIE W CELIBACIE BYĆ CZYTELNYMI ŚWIADKAMI TWEGO I NASZEGO ZMARTWYCHWSTANIA.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...