XXX Niedziela Zwykła

Jezus powiedział do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść: „Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak się w duszy modlił: »Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Poszczę dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam«. Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: »Boże, miej litość dla mnie, grzesznika«. Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony”. Łk 18,9-14

Kapłan w swoim życiu zdobywa mądrość m.in. stąd, że wysłuchuje wielu ludzkich historii. Towarzyszenie ludziom w różnych momentach ich ziemskiego wędrowania, pozwala jeszcze bardziej odkryć światło Prawdy, jaką zawiera w sobie Ewangelia. Słowo Boże dogłębnie i przenikliwie ocenia ludzkie postawy, ale jednocześnie ukazuje drogi wyjścia z najbardziej pogmatwanych sytuacji.
 Wielokrotnie słuchałem wyznań kobiet, które mówiły o swoich mężach: „Proszę księdza, on nie widzi potrzeby spowiedzi, we własnych oczach nie ma grzechów. Jego słowa w każdej sprawie musza być ostateczne. Nigdy wobec niego czy to na osobności, czy też publicznie nie można wypowiadać odmiennej opinii, własnego zdania, gdyż zaraz odczytuje to, jako atak na swoją osobę i oskarża o brak miłości wobec niego. W jego stwierdzeniach dominuje ocenianie i osądzanie innych. Oglądając wiadomości telewizyjne zawsze irytuje się i z podniesionym głosem, pełen złości i agresji wypowiada się na temat osób publicznych. Trudno mu kogokolwiek pochwalić, za to zawsze z wielką dokładnością opowiada o tym, co sam dokonał.”
 Słyszałem, też wielu zmęczonych mężów: „Księże, kiedy moja żona idzie do kościoła, to zawsze musi stawać w takim miejscu, żeby ją jak najwięcej ludzi widziało. Gdy, jak to powiada z potrzeby serca odmawia w świątyni prywatnie różaniec, to zaraz potem cała rodzina musi o tym wiedzieć, jak to ona za wszystkich się modli. Dziękując Matce Bożej za wysłuchane prośby, systematycznie co pewien czas kupuje kwiaty, rozgłaszając o tym w kwiaciarni, wśród znajomych i krewnych tak ,że ludzie podziwiając pod figurą Maryi piękny bukiet wiedzą kto jest ofiarodawcą. Mam wrażenie, że z upodobaniem opowiada o ludziach, którzy w jej oczach postępują niewłaściwie, jakby siebie samą ukazując w lepszym świetle.”
 Gdy myślę o tych i wielu, wielu innych podobnych ludzkich opowiadaniach, to w kontekście dzisiejszej Ewangelii nasuwa się jedna ocena: ludzie ufający sobie, sprawiedliwi we własnych oczach, w myślach gardzący innymi, uważający siebie za lepszych od innych...
 Gdy jednak trochę dłużej posiedzę sam na sam ze Słowem Boga, to dociera do mnie, jakże nie łatwa do przyjęcia prawda: przecież to Słowo jest dla mnie i o mnie. Z drżeniem więc serca padam na kolana, chowam twarz w dłoniach i wołam: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika”.

Tekst można odsłuchać na stronie Radia eM - Radio Archichidiecezji Katowickiej...