W centrum narodowej tragedii

Warszawa to miasto, które najbardziej przeżywa narodową tragedie, bo z nim związane były niemal wszystkie ofiary katastrofy pod Smoleńskiem. W ostatnich dniach życie mieszkańców przestało toczyć się zwykłym torem. O katastrofie, która wydarzyła się rankiem 10 kwietnia, przypominają zdjęcia ofiar, kwiaty, znicze i narodowe symbole, które spotyka się wszędzie – przy kościołach, pomnikach i gmachach wielu instytucji, nawet na przypadkowych skwerach, pod słupami ogłoszeniowymi i witrynami sklepów. Są też listy i rysunki pozostawione przez dzieci.

Pod Pałacem Prezydenckim cały czas stoi tłum ludzi. Harcerze nie nadążają z układaniem kwiatów i zniczy. Ci, którzy osobiście chcą oddać hołd Prezydentowi, czekają w kilkunastogodzinnej kolejce. To również niezwykły widok.
W ten sposób Warszawiacy, a także przyjezdni z całej Polski, wyrażają swój ból, smutek, poczucie straty i łącza się w żalu z innymi. To wszystko są tylko piękne gesty, ale nic już innego nie można zrobić…
Miasto żyje tą katastrofą i nie pozwala o niej zapomnieć. Rozgrywają się kolejne wydarzenia – przyjazd górników, przejazd konwoju z trumnami kolejnych ofiar, zmiana warty pod Pałacem Prezydenckim… Rodzą one kolejne wzruszenia, emocje i refleksje. To dobrze, ze w tych dniach potrafimy być razem, że do stolicy przyjeżdżają tysiące osób z całej Polski – bo to jest nasza wspólna narodowa tragedia i narodowa żałoba. Czas jednak pokaże, czy rzeczywiście dla Polaków ten moment to ważna lekcja patriotyzmu. Czy będziemy potrafili się pojednać i zjednoczyć na dłużej dla wspólnego dobra jakim jest Ojczyzna? Z tego żalu i smutku, który przeżywamy, rodzi się przecież pytanie o naszą przyszłość. Kiedy już znikną z warszawskich ulic kwiaty i znicze - co dalej?