Czas na „wyrypy narciarskie”

Zima zagościła już poważnie w naszych górach. Byli juz tacy, co odwiedzili na nartach ski-turowych Kasprowy Wierch i zjechali zeń do Kuźnic. Sądząc po niedzielnym tłoku takich „wyrypiarzy” było całkiem niemało. Warunki, jak na grudzień dobre. Zbliża się czas długich wycieczek narciarskich, „wyryp”. Reporter Watry zaniedbał ostatnio pisanie o tego typy przedsięwzięciach, dlatego publikujemy jego relację z ostatniego, niezwykle udanego pod względem „wyryp narciarskich sezonu”. W Podhalańskim Serwisie Watra relacja z zimowej i wiosennej wyrypy. Zapraszamy do lektury i do galerii zdjęć tatrzańskich.

Koroną turystyki zimowej jest narciarska wyrypa. Właśnie wyrypa, a nie wycieczka. Na wycieczce wiadomo z góry: tędy, siędy, o tej godzinie wymarsz, a o tamtej nocleg. Urok wyrypy polega na tym, ze wiesz tylko jedno: skąd wychodzisz i dokąd chcesz dotrzeć. Czy cel osiągniesz, gdzie będziesz nocował i na którym boku o tym dowiesz się później, kiedy wrócisz do domu. Nie jesteś pewien nawet marszruty. Tysiące przeszkód może ci stanąć na drodze i w rezultacie pójdziesz zupełnie innym szlakiem. Ani ty, ani najbardziej doświadczony z twoich towarzyszy nie jesteście w stanie przewidzieć rozwoju wypadków.  Z własnej nieprzymuszonej woli będziesz się pchał w gardło trudnościom, będziesz borykał się z wiatrem, kurniawą, mgłą i lodem. Będziesz z sercem struchlałym obchodził drzemiące lawiny, będziesz na czworakach gramolił się na przełęcz i pichcił strawę w ciemnym od dymu szałasie.  I co najważniejsze, będziesz tym wszystkim zachwycony. Wyrypy bywają różne. Tak różne, jak różne są dnie w górach. Czasem jest to rozkoszny spacer w pełnym blasku słońca. Innym razem-uparta walka o każdy metr terenu przy wtórze wichru. Czasami wreszcie-rozpaczliwa walka o życie. Stanisław Zieliński, Wanda Gentil-Tippenhauer, W stronę  Pysznej...

Wyrypa nr 1 i nr 2

Najlepiej udała się w sezonie 2012/2013 wiosenna wyrypa w towarzystwie Madzi, Piotrka i Huberta. Było na niej wszystko. I strome podejścia i takie same zjazdy. Wiosenna pogoda i przechodzenie przez wezbrane wiosenną wodą potoki. I nocleg w schronisku. Dwa dni swobody. A film o tej wyrypie publikujemy obok. Ale wrócę jeszcze do pełnej zimy. Przez dwa sezony (2010 i 2011) małośnieżne zimy nie pozwalały na realizację zadawnionych, a wciąż w głowie obecnych, planów tatrzańskich zjazdów. Aż wreszcie w lutym2013 r. sypnęło. I to jak! Rychło na stokach Tatr był prawie metr zbitego śniegu, a na nim 30-40 cm puchu. Jednym słowem: warunki - marzenie. Nic też dziwnego, że w pracy usiedzieć nie mogłem. Urlop i przypinam foki w Kirach u wylotu Doliny Kościeliskiej. Temperatura niska: – 20 stopni, ale primaloftowa kurtka grzeje jak diabli. Dość szybki, długi krok i w godzinę jestem przy schronisku PTTK Ornak. Nie zachodzę do niego, tylko skręcam w lewo, na południowy-wschód, w Dolinę Tomanową. Idę i ponownie, po raz któryś z rzędu, napatrzeć się temu miejscu nie mogę. Gęsty las świerkowy, w dolnej części doliny, wywołuje niezwykle estetyczne wrażenie. Wszystko jest tu idealne. Czyste. Nieskazitelnie białe. Śnieg skrzy się w słonku, a poprzez ośnieżone świerki przeziera nieśmiało słońce. Fotografuję. Omijam łukiem Czerwony Żleb - to droga wielkich lawin śnieżnych. Tu zawsze trzeba uważać. Wreszcie Niżnia Tomanowa i Wyżnia Tomanowa Polana. Idę wyżej, aż do miejsca, gdzie zakręca w lewo szlak prowadzący na Chudą Przełączkę i Ciemniak. Mój żleb nieco powyżej wcina się w lewo w tzw. Stoły i Tomanowe Rzędy. Po jego prawej stronie, widoczną grzędą, pnę się pracowicie zakosami do góry. Jestem sam, więc wcale nie jest łatwo. Śnieg głęboki, do połowy łydki i wyżej. Tempo spada. Pot na czole. Jeszcze jeden zakos i jeszcze jeden. Dochodzę, po godzinie, pod charakterystyczną skałkę, po prawej stronie żlebu. Dość. Wyżej warunki dobre, ale śniegu jest podejrzanie dużo. Nie chcę prowokować losu. W dole poniżej mnie wspaniały żleb, o stałym nachyleniu ok. 30-35 stopni, nieprzejechany jeszcze przez nikogo. Wypijam kilka kubków gorącej herbaty z sokiem malinowym. Uśmiecham się do siebie: jak ona w takim miejscu wspaniale smakuje. Dopinam buty, odpinam foki. Czekam chwilę, ale zimno robi swoje. Czas ruszać. Z początku, z racji bezpieczeństwa, jadę lewą stroną żlebu. Jazda w takim głębokim na 30-40 cm śniegu, to głównie sprawa schwytania i utrzymania odpowiedniego rytmu. Trzeba się też lekko odchylić do tyłu, równomiernie obciążyć obydwie narty i w dół... No tak, jeszcze zapomniałem o jednym, włączyłem detektor lawinowy, chociaż w warunkach samotnej wycieczki ma to mały sens, najwyżej ratownicy TOPR szybciej mnie znajdą... jakby co, ale z nawyku włączyłem. Ale tak poważnie, zawsze przed takim zjazdem, a nawet wcześniej, na początku wycieczki, koniecznie sprawdzamy i włączamy detektory. Zjeżdżamy w głębokim śniegu pojedynczo. Ja z tym nie miałem problemu, będąc sam:) Ruszam, skręt w skręt to samo fantastyczne odczucie: wolność, prędkość, pewność siebie i precyzja ruchów. Pozostawiam za sobą ładny ślad. Aż szkoda, że nikt tego zjazdu nie sfilmował. W niecałe 10 minut dojeżdżam, po długich szusach wzdłuż szlaku, do schroniska na Ornaku. Po drodze spotykam dwójkę młodych narciarzy z Warszawy. Krótka rozmowa, potem przedłużona w schronisku. To był wspaniały dzień. Wszystko dobrze się zakończyło. Jesteśmy w komplecie. Jak nazwać ten zjazd? Po dwóch „słabych” sezonach był on jak spełnienie marzeń. „Spełniacz marzeń”, to nazwa nigdy się w nazewnictwie tatrzańskim nie przyjmie. Ale dla mnie ten żleb zawsze będzie miejscem, wywołującym uśmiech wspomnień.

Z rakiją w żyłach – czyli wyrypa pół żartem, pół serio...

No to łyk wody. Jest szczyt i jest śnieg (to ważniejsze). Schodzę do śniegu, fotki, przypomina mi się Maja i Szymek Gładczan. Wspominam ich po cichu. Narty. Wskakuję w "Dynafity". Wyciągam ręce przed siebie, jakbym chciał te Góry objąć. Jak Shane:) i jadę. Skręt w skręt, aż do krwi wrzenia, chrapania płuc. Przejazd przez skałki delikatny i szus. Szus w stronę skałek. Potem skręt w lewo, pomiędzy kosówki, jak uda niezłej wdówki, hmm, no to jadę, długim skrętem do potoka. Przy kosówce definitywny koniec zjazdu. Plecak pod dupę, kładę się i patrzę w niebo. W uszach U2 "One love", "Pride (in the name of love).Godzina nic nie robienia. A może lepiej. Foki i z powrotem. W oddali majaczy kuluar nie zjechany. Zostawiłem go na przyszły rok. Zjazd prowadzi jeszcze do dolnego mostku. Fajny, choć po brudnym śniegu. Marsz doliną z nartami na plecaku. I spokój. I jestem na Krzeptówkach. Tutaj inny świat. Ludzie jacyś. Auta szumią. Dla znieczulenia po piwku, i jeszcze jedno. Jestem w domu. Przypomina mi się niedawno przeczytana myśl. John Muir pisał: „Wspinaj się w góry i słuchaj ich dobrych wieści. Spokój natury spłynie na ciebie jak światło słoneczne spływa na drzewa. Wiatry przyniosą ci swoją świeżość, burze energię, a troski opadną z ciebie jak jesienne liście”. Z wyrypiarskim pozdrowieniem!