Rakoń transgranicznie... – czyli ski-tura we mgle i w klimatach Witkacego...

Sezon ski-turowy zbliża się powoli (niestety) do końca... Jaki był? Całkiem niezły, mimo pozornie małej ilości śniegu udało się zrobić kilka niezłych zjazdów i wypraw. Jednym z nich była wycieczka na Rakoń w mgłach i klimatach, których pewnie nie powstydziłby się sam Mistrz – Stanisław Ignacy Witkiewicz, gdyby malował tatrzańskie pejzaże... Zresztą oceńcie Państwo sami, a w serwisie Watra liczne zdjęcia oszronionych słupków granicznych, kosówki...

Rakoń (słow. nazwa Rakoň, 1879 m n.p.m.) – to mało wyróżniający się szczyt w Tatrach Zachodnich, znajdujący się w długiej bocznej grani, która odgałęzia się od głównej grani Tatr na Wołowcu i biegnie w kierunku północnym. Może być celem pięknej wycieczki narciarskiej. Przez grań tę przebiega granica polsko-słowacka. Szczyt Rakonia jest celem nietrudnej, a ładnej wycieczki ski-turowej. My wyruszyliśmy nań z Maćkiem w marcu br. Tereny narciarskie doskonałe. Następujące wskazówki, co do tego szlaku daje Józef Oppenheim w swoim przewodniku narciarskim po Tatrach z 1936 r.: – Wspaniały, średnio stromy teren narciarski, do Rakonia dostępny każdemu jako tako jeżdżącemu narciarzowi. Nie podchodzić tylko pod ściany Czerwonego Wierchu i Wołowca (lawiniasta). Rakoń od Wołowca oddzielony jest niewielką przełęczą Zawracie, zaś w stronę sąsiedniego w południowym kierunku Grzesia biegnie grzbiet Długiego Upłazu z Łuczniańską Przełęczą (1602 m n.p.m). Tą właśnie drogą, możemy z Polany Chochołowskiej, przez Grzesia i Długi Upłaz, po ok. 2,5 godzinach podejścia dostać się na szczyt Rakonia. Tadeusz Zwoliński w swoim przewodniku narciarskim tak opisuję tę drogę: - Stąd (z Grzesia – przyp. W.S) szerokim, prawie płaskim grzbietem ku południu i ku południowemu-zachodowi wznosimy się łagodnie przez Długi Upłaz na kopulasty szczyt Rakonia (1879) – skąd otwiera się wspaniały widok – grzbietem droga łatwa (Tadeusz Zwoliński, Zakopane i Tatry Polskie w zimie, Zakopane 1934, s.121-122). Rakoń możemy osiągnąć także na nartach podchodząc od schroniska na Polanie Chochołowskiej przez Wyżnią Chochołowską (jest to droga trochę krótsza od wyżej opisanej, podejście zajmuje ok. 2 godziny). Najpierw lasem, a powyżej jego granicy bulami do góry do kotła pod Rakoniem. Cały czas trzymamy się wypukłości terenu, omijając żleby. Stamtąd skręcamy w prawo ku widocznemu stąd Długiemu Upłazowi. Czasami na grani Długiego Upłazu tworzą się duże nawisy śnieżne, pokonujemy w najbardziej dogodnym miejscu. Skręcamy w lewo i po ok. 20 minutach podejścia osiągamy łatwo szczyt Rakonia. W kierunku północno-zachodnim z Rakonia odchodzi jeszcze jedna, dość szeroka grań, Zabrat, rozdzielająca dwie urokliwe słowackie doliny: Łataną i Rohacką, o urokach narciarskich których w swoim przewodniku z 1936 r. pisze Józef Oppenheim. Podkreśla on walory zjazdu w tamtym rejonie (zjazd w całości po stronie słowackiej). Zbocza Rakonia są stosunkowo łagodne. W kierunku zachodnim i południowym rozległe widoki na Dolinę Rohacką, dziko wyglądające stąd obydwa Rohacze, bardziej przypominające szczyty Tatr Wysokich niż Zachodnich. W kierunku wschodnim rozległe widoki na niemal wszystkie szczyty Tatry Zachodnich, a także widać stąd przy pięknej pogodzie szczyty Tatr Wysokich, aż po odległy Lodowy. Graniczny szlak przez Grzesia, Rakoń, Wołowiec i Kończysty Wierch jest często odwiedzany przez narciarzy polskich i słowackich. Rakoń jest jednym z punktów zawodów ski-alpinistycznych im. Józefa Oppenheima. Miejsca na rozległym szczycie jest wiele, spokojnie możemy dokonać przepinki, to jest odkleić foki i przygotować się do zjazdu. Zjazdy były dwa: na Przełęcz Zabrat a potem do Doliny Wyżniej Chochołowskiej. A potem czekało nas znoszenie nart do schroniska na Chochołowskiej i powrót do domu... Za rok znowu powrócimy w te strony...