Pokutnik z Osjaku

W poniedziałek wielkanocny na scenie Teatru Rabcio odbyła się premiera "Pokutnika z Osjaku". Już w pierwszym akcie zaskoczyła scenografia i choreografia dramatu. Przy mrocznej scenerii w barokowym ornacie stoi biskup. Z widowni, ku zaskoczeniu odbiorców spektaklu, wybiegają zabójcy. Krzyk i lament nad leżącym, martwym biskupem podkreśla dramat sytuacji.

Główny bohater, król polski, Bolesław Śmiały, na scenie obnaża swoje oblicze. Następuje metanoja - po zbrodni kara, która jest wymownym następstwem sprawiedliwości. Wyrzut sumienia, przemienia metafizycznie zbrodniarza w pokutnika. Król Polski targany wyrzutami sumienia, ucieka do klasztoru w Osjaku. Pod przebraniem pokutnika puka do furty klasztornej. Zziębnięty, wygłodzony i opuszczony, po wyjawieniu prawdy kim jest, umiera. Czy zdążył odkupić winy?

Dramat Romana Brandstaettera osnuty jest wieloma wątkami. Ten utwór jest pełen symboli, które w sposób profetyczny nawiązują do współczesnych, bolesnych wydarzeń historycznych. Charakterologicznie, główny bohater, przypomina dziś wysoko postawionych urzędników państwowych, którym pycha nie pozwala wynieść się ponad ołtarze pokory. W relacjach państwo-Kościół, zarówno w czasach wieków średnich, rzecz się miała tak samo jak współcześnie. W każdej epoce chrześcijanie przelewali krew za wiarę, malując w ten sposób litanię Wszystkich Świętych Męczenników.

W mistrzowski sposób adaptował sztukę "Pokutnika z Osjaku" ks. Włodzimierz Kurek, który ubogacił ją o wątki tragedii Katynia, Smoleńska i wydarzeń sprzed pałacu prezydenckiego. Odprawiana Msza Św. przez biskupa Stanisława i jego skrytobójcze morderstwo, trafnie zostało połączone z tajemnicą lotu z dnia 10 kwietnia 2010 r. Adoracja krzyża na scenie nawiązuje do ważnych wydarzeń współczesnej Polski.

Gratulujemy reżyserii. Chyba staje się tradycją, że warto przyjść na spektakl zrobiony przez księdza Włodzimierza. Pochwalić chcemy zaangażowanie i jego wkład w pracę z młodzieżą, która z każdą minutą gra na scenie coraz bardziej odważnie i pewnie. - Jestem wdzięczny rodzicom za zaufanie, a młodzieży za oddanie - te słowa, wypowiedziane przez ks. Włodzimierza, niech będą receptą na współpracę szkoły, domu i Kościoła.