"Szalone nożyczki"

Czterech podejrzanych, dwóch policjantów, narzędzie zbrodni i cała widownia świadków! Niezwykła komedia kryminalna z niespodzianką rozgrywająca się w wyjątkowym nowotarskim salonie fryzjerskim, nad którym mieszka upiorna pianistka a właściwie mieszkała…
Pierwsze w Polsce interaktywne przedstawienie, w którym przebieg akcji zależy w dużej mierze od publiczności. Doskonała zabawa, a można brać w niej udział wielokrotnie! W Ameryce sztuka nie schodzi z teatralnych afiszy od ponad dwudziestu lat, co uhonorowano wpisem do Światowej Księgi Rekordów Guinnesa dla najdłużej utrzymującego się w repertuarze spektaklu, który nie jest musicalem. W Polsce od łódzkiej premiery w 1999 wystawiano ją w 14 teatrach, w tym siedmiokrotnie w reżyserii Marcina Sławińskiego.

Podejrzani:

Barbara Markowska: młoda kobieta, za którą każdy mężczyzna musi się obejrzeć. Fryzjerka w nowotarskim salonie „Szalone Nożyczki”. Energiczna i zdecydowana. Bardzo zajęta w godzinach pracy i poza nią. Cierpi na wygodny zanik pamięci. Jest jedyną spadkobierczynią zamordowanej.

Antoni Wzięty „Tonio”: właściciel oszałamiającego fartuszka i zakładu fryzjerskiego. Marny kucharz. Nie znosi Rachmaninowa i zamordowanej właścicielki kamienicy. Szef Rady Artystycznej NFT.
Pracodawca Markowskiej.

Edward Wurzel: handlarz antykami, który zna się na kodeksie karnym. Znajomy Markowskiej oraz zamordowanej. Do toalety chadza z teczką. Notowany. Całował się z Markowską. Prowadził jakieś interesy z zamordowaną.
Helena Maria Dąbek: atrakcyjna kobieta po trzydziestce. Posiadaczka dwóch rottweilerów, domu, męża parlamentarzysty i lokaja. Egzaltowana. Odziewa się z widoczną elegancją. Kleptomanka. Stała klientka salonu „Szalone Nożyczki”. Gaduła.

Śledczy:

Dominik Kowalewski: amator tradycyjnego golenia brzytwą. Mieszkaniec Waksmunda- miejscowość pod Nowym Targiem, ceniący uroki wsi. Bardzo dobrze poinformowany policjant, który dba o dyscyplinę śledztwa. Lubi kamuflaż. Fachowiec.
Michał Tomasiak: usłużny młody policjant. Brak doświadczenia nadrabia gorliwością i pilnością. Trochę zagubiony, ale zawsze dobrze przygotowany. Panuje nad informacjami z laboratorium. Rokuje nadzieje na przyszłość.

Obsada:
Barbara Markowska:
Aleksandra Godlewska / Ewelina Starejki
Pani Dąbek:
Ewa Mitoń

Antoni Wzięty:
Wojciech Leonowicz / Adam Szarek

Dominik Kowalewski:
Łukasz Żurek

Edward Wurzel:
Przemysław Branny/ Michał Tomasiak / Edward Wurzel
Przemysław Redkowski

Michał Tomasiak:
Marcin Kobierski

Tłumaczenie: Elżbieta Woźniak
Adaptacja / reżyseria / opracowanie muzyczne: Marcin Sławiński
Scenografia: Joanna Schoen
Inspicjent / sufler: Teresa Twardziak-Bazylczuk / Joanna Jaworska

Reżyser:
Marcin Sławiński: rodowity warszawiak, który lubi mieszkać w centrum miasta. Przedłożył reżyserię nad aktorstwo. Precyzyjny i pracowity.Wiele czasu spędza w pociągach. Gentleman. Sprawca całego zamieszania.
Kryminał w teatrze to na Zachodzie szalenie popularny gatunek. Zupełnie inaczej rzecz przedstawia się w Polsce. U nas jest znana wyłącznie „Pułapka na myszy” Agaty Christie. Wprowadzenie na deski polskich teatrów „Szalonych nożyczek” jest więc eksperymentem nie tylko ze względu na ich interaktywny charakter, ale również z powodu upowszechniania tego rodzaju gatunku scenicznego.

Recenzje:

Joanna Targoń „Raz, dwa, trzy, wychodź ty...”, „Gazeta Wyborcza” – Kraków, 26 kwietnia 2006:

„Jeśli chcesz wiedzieć, kto zabił, zadecyduj sam - takie, na pierwszy rzut oka dziwne, zadanie mają widzowie nowego spektaklu w Bagateli (tym razem w Nowym Targu! ze specjalnie zmienionym scenariuszem na warunki nowotarskie!!! )

Ile razy, czytając kryminał, typowaliśmy zbrodniarza, zastanawialiśmy się nad sprytnie zakamuflowanymi poszlakami, podejrzliwie przyglądaliśmy się charakterom i pobudkom? Czasami autor był górą, czasami my. Wyścig z autorem w rozwiązywaniu zagadek to jedna z przyjemności czytania kryminału. Twórcy "Szalonych Nożyczek" wpadli na szatański pomysł przeniesienia tego wyścigu, dokonywanego zwykle w intymnych warunkach czytelniczych i bez świadków, na teatralną widownię. Publiczność musi nie tylko wykazać się pamięcią i spostrzegawczością (proszona jest o pomoc w rekonstrukcji zdarzeń), ale i typuje (przez głosowanie) zbrodniarza. Każdego wieczoru spektakl toczy się nieco inaczej, no i ma inne zakończenie. Na kogo wypadnie, na tego bęc - i za kratki.